Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 47

DVÖL
125
á stundinni, en hjónin ríða í hlað
og ganga í milli þeirra, reynandi
að koma á sættum milli þessara
skemmtinauta.
Það tekst.
Bóndasonurinn tjáir, að helvítis
kerlingin sé týnd. „Svei mér þá,
hún er týnd, — sem ég er heill og
lifandi, það er ekki snefill eftir
af henni í bænum. — Ef hún er
inni í bænum, þá er það ég. sem
er meira en lítið fullur!“
Fólkið treöur í bæinn og ekki
er gamla konan þar.
„Amma gamla týnd!“ hrópar
unglingurinn og skellihlær fram-
an í nokkra jafnaldra sína, sem
ríða.afvelta í hlað. „Heldurðu, að
það sé ástand, lagsmaður!"
Einhverjum kemur til hugar aö
leita gömlu konunnar í útihúsun-
um. Hvammsbóndinn sonur henn-
ar gengur upp brekkuna í áttina
til Hvammsgils. Sonur hans eltir.
í grasivöxnu brekkunni niður að
árbakkanum sjá þeir, hvar gamal-
mennið situr á steini með höfuðið
í greipum sér og styður olnbogum
á hnén. „Þarna er hún!“
Þegar sonurinn kemur að henni
og spyr, hví hún sitji þarna, lítur
til hans grátbólgið andlit, og magr-
ar, beinaberar hendur Snæfríðar
greiða silfurhvítt hárið frá enn-
inu. „Hér er fossinn minn, Þórður,“
segir hún og er glöð. Hún er eins og
lítið barn, sem aftur hefur fundið
týnt leikfang, sem því var einkar
kært.
„Hvernig komstu hingað, mann-
eskja?“ spyr sonur hennar.
„Hún er vitlaus! Hún er með
óráð!“ hrópar yngri afkomandinn
og leggur til, að þeir beri hana
heim í bæ. „Ég get tekið þetta á
bakið,“ segir hann og slangrar til,
hvar hann stendur.
Sonurinn reynist þó hafa vit fyr-
ir þeim. Gamla konan er látin
rísa á fætur af mosavaxinni þúf-
unni, en hún á bágt með að
hreyfa sig og getur tæplega stað-
ið óstudd. „Þaö er mér hreinasta
ráðgáta. hvernig þú hefur kom-
izt hingað,“ mælir sonurinn.
„Þórður minn, líttu á fossinn,"
segir hún og strýkur tár af kinn-
unum.
„Já já — ég sé fossinn,“ svar-
ar Þóröur óðalsbóndi og gefur syni
sínum bendingu um að taka undir
annan handlegg Snæfríðar.
„En það er betra fyrir þig að
gera ekki tilraun til að ganga
niður brekkuna atarna í annað
sinni hér frá,“ segir hann.
Svipur móðurinnar á þessu
augnabliki er eins og velgjörða-
mannsins, er allt í einu á líf sitt
undir því komið, að fyrrverandi
skjólstæðingur hans þyrmi honum
af miskunn sinni. — Snæfriður
horfir barnslegum augum á son
sinn. „Fæ ég aldrei að sjá fossinn
minn oftar?“
Þeir reyna að leiða hana upp
eftir brekkustígnum og koma henni