Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 38

116
DVÖL
sér og hreykti hvítum hávöðum
Sínum mót sólu, svo sem hvítum
slæðum, skreyttum gullnum perl-
um. En gatan hottaði á grænjaxl-
ana í láutum og bollum, bað þá
að flýta sér, svo að hun hefði þó
af einhverju að státa, því að fugl-
arnir.. . Nei, nei, — ekki til neins
að fara fram á neitt við þá.
— Ekki fyrr en að vori, ekki fyrr
en að vori! sögðu þeir og sveifluðu
sér um sólblikað loftið.
* * *
Fiðlusnillingurinn.
Á fögru vorköldi fyrir fjórum árum síðan gekk eldri maður. með
silfurgrátt hár, beint út í hringiðu umferðarinnar á Fifth Avenue í
New York.
Aðvörunaróp heyrðust; vörubifreið kom æöaandi eftir götunni. Bif-
reiðarstjórinn blés í horn sitt, en gráhærði maðurinn virtist hvorki
heyra né sjá. Allt í einu heyrðist ískur í hemlum og urghljóð i
hjólbörðum, sem drógust eftir götunni.
Daginn eftir komst heil þjóð í uppnám við fréttina um það, að
Fritz Kreisler, frægasti og dáðasti fiðlusnillingur veraldarinnar, lægi
milli heims og helju í sjúkrahúsi einu á Manhattan.
Kreisler, sem var þá 66 ára gamall, lá meðvitundarlaus með
sprungna höfuðkúpu og læknarnir gerðu sér litlar vonir um að
honum batnaði.
Nokki-um dögum síðar, þegar hann fékk meðvitund, kom nokkuð'
í ljós, sem vakti mikla undrun.
Kreisler haföi tapað minninu og gat aðeins talað grísku og latínu.
Um fermingaraldur hafði Fritz Kreisler lært bæði þessi mál, ig nú
hálfri öld síðar, hafði hann snögglega gleymt öllum öðrum málum
en þessum.
En þar var annað sem olli læknunum sérstökum áhyggjum. Þeir
óttuðust að miðstöð tónlistargáfunnar í heila Kreislers hefði skemmzt
eða eyðilagzt. Væri svo mundi meistarinn aldrei framar geta leikið á
fiðlu sína
Kona Kreislers, sem óttaðist hið sama, lét hann ekki verða varan
við grun sinn. í þess stað beiö hún þar til „Fritzy" eða „Pop“, eins
og hún nefnir hann, var á batavegi. Þá tók hún með sér fiðlu að
sjúkrarúmi hans.
„Pop", sagði hún, „ég hef alveg gleymt upphafinu á fiðlusónöstu
Mendelsohns. Viltu ekki leika það fyrir mig?“
Kreisler tók við fiðlunni og stillti hana. Augnabliki síðar hljómuðu
upphafstónarnir af þessu ódauðlega tónverki Mendelshons um stofur
og ganga sjúkrahússins.
Læknar og hjúkrunarkonur námu staðar við störf sín og hlustuðu.
Já, þaö var meistarinn. Hin göfuga gyðja tónlistarinnar hafði ekki
yfirgefið hann.