Melkorka - 01.12.1944, Blaðsíða 38

ánægð með. Eins mun hitt ekki auðvelt, að fá
leikkonu, sem valdið geti hlutverki Melkorku á
leiksviði svo vel sé.
Þó vonum við, að þess verði ekki langt að
bíða, að leikritið Melkorka verði almennings-
eign, bæði gefið út á prenti og einnig sýnt á
leiksviði.
Verður hér birtur kafli úr síðasta þætti leik-
ritsins:
Melkorka (víkur sér að Höskuldi, hátt og kalt):
Ég gifti mig í gær, Höskuldur.
Höskuldur (hægt): Það hef ég frétt. (Með
þunga). Þú seldir þig fyrir gull Þorbjarnar.
Melltorka: Ekki er mér það þá nýtt, að vera
öðrum háð.
Höskuldur: Frjáls kona ertu fyrir löngu, Mel-
korka.
Melkorka: Já, svo frjáls, að ég hefði mátt
deyja úr harðrétti, eins og margir aðrir í þessu
landi, ef Þorbjörn, sem nú er bóndi minn, hefði
ekki flutt til mín hey og matföng, þegar hart
var í ári.
Höskuldur (ókyrrist): Það hef ég aldrei feng-
ið að vita fyrr. Hafði ég ekki sagt þér að leita
til mín um ráð og hjálp?
Melkorka: Atti ég að fara bónbjargarleið þang-
að, er ég hafði verið rekin burt.
Höskuldur (gremjulega): Þú ert stórlát og
sættir þig ekki við kjör alþýðunnar í þessu landi.
Melkorka (æst): Gaztu búizt við því, að ég,
sem er alin upp í allsnægtum, léti mér nægja þann
hungurskamt, sem skafinn er undan nöglum Jór-
unnar konu þinnar?
Höskuldur: Sízt er það að furða, þótt þú felld-
ir matarást til Þorbjarnar. (Hlær).
Melkorka: Ekki er víst, að hún sé ógöfugri en
ást ykkar á ambáttunum, sem þið höfðingjarnir
leggið í sæng með ykkur og hrekið svo út á
hjarnið.
Höskuldur (gengur um gólf): Mjög hafið þið
Þorbjörn flýtt ykkur til sængur í gærkveldi, fyrst
ekki hefur unnizt tími til að rýma veizlusalinn.
Melkorka: Misskilningur er það, Höskuldur
bóndi. Hér er veizla fyrirbúin í dag, hjúum, þræl-
um og farandfólki úr héraðinu. Ég hef eitt sinn
verið jafningi þess og ætla nú að sitja til borðs
með því í dag. (Hlær). Nú vil ég bjóða þér að
sitja veizlu þessa ásamt mér.
Höskuldur (glottir): Ég þakka boð þitt, hús-
freyja, en einn í hópi gustukamanna þinna vil ég
ekki vera.
Melkorka (með uppgerðarkæti): Þá vil ég sýna
þér heimili mitt nú. Þessi stofa er með sömu um-
merkjum og áður. Þetta eru tjöldin, sem ég saum-
aði á andvökunóttum, þegar ég dvaldist á Hösk-
uldsstöðum, og Jórunn fleygði út á eftir mér,
þegar ég var rekin þaðan. (Opnar dyrnar til
vinstri). En hér er nýreistur skáli. Það er svefn-
hús okkar Þorbjarnar, sem hann hefur látið reisa
hér í vor. Rekkjutjöldin eru úr rauðu silki, eins
og ég vandist í föðurgarði. Þannig vildi hann
hafa það. Og hefur þú tekið eftir þessari slæðu,
sem ég ber. Hún er konungsgersemi. Hana færði
Þorbjörn mér að bekkjargjöf. Hefur þú gefið
konu þinni svo dýrmætar gjafir?
Höskuldur (hægt og seint, dimmraddaður):
Engum hef ég gefið dýrar gjafir. Og konum
þeim, sem hafa unnað mér, hef ég orðið til ó-
gæfu einnar.
Melkorka: Ekki held ég, að Jórunn hafi yfir
miklu að kvarta. (Hlær). Og þá sér þú líka, hvað
ég er glöð í minni nýju stöðu.
Höskuldur: Einu sinni sá ég brúðarsæng. Hún
var í litlum klefa undir þiljum á skipi, sem hrakt-
ist á öldum úthafsins. Hún var ekki skreytt silki-
tjöldum. Þar hygg ég, að við höfum bæði ham-
ingju notið, þótt þú viljir ekki muna það nú,
Melkorka.
Melkorka (snýr baki við honum, þegir).
Höskuldur: Manstu þegar Ólafur sonur okkar
fæddist. Þú hvíldir í rekkju þinni svo litfögur og
barnung. Nærkonan kallaði á mig, tók sveininn
frá brjósti þínu og lagði hann á arma mína, að
ég gæfi honum nafn. Enn man ég þangarmál
augna okkar á þeirri stundu. (Ákafur). Og
manstu öll árin, þegar við vorum á flótta, og eitt
bros eða tillit gerði okkur glöð og rík.
Melkorka (snýr sér að honum, æst): Þegi þú,
Höskuldur. Þú ætlar að kreista táruga ástarjátn-
ingu af vörum mínum, en þér skal ekki takast
það í þetta sinn. (Hærra). Manst þú það, þegar
68
MELKORKA