Melkorka - 01.12.1944, Qupperneq 40

að ég sé að prédika þegnskylduvinnu, en það er
langt frá því. Ég get ekki kallað þetta því nafni,
þar eð svo mikil hlunnindi kæmu á móti. Þá er
eftir að ráðstafa vasapeningum og fötum; held
ég, að foreldrar og aðrir aðstandendur yrðu að
gera það og ætti það, finnst mér, ekki að vera
svo ókleift, þegar allri annarri framfærslu er af
þeim létt.
Þetta er nú í stuttu máli það, sem mér hefur
dottið í hug. Sendi ég ykkur þetta svo til skrafs
og ráðagerða, og ef verða mætti til þess að vekja
einhvern frjórri heila til umhugsunar um þessi
mál en minn heili er. Treysti ég kvenfólkinu fyrst
og fremst til þess að láta til sín taka í þessu máli,
því að það er nú raunar þannig, að þau mál er
snerta æskuna verða eðlilega fyrst hugsuð af
mæðrunum. Og ég veit, ef við aðeins höfum
hug til þess að taka á málum okkar með djörf-
ung og þreki, en ekki undanlátssemi og linku, þá
getum við miklu til leiðar komið.
Þingmannsefni, sem var í kosningaleiðangri, nam stað-
ar fyrir framan liús, þar sem mörg börn voru að leika sér.
Hann gaf sig á tal við laglega konu, sem stóð við hliðið.
— Má ég ekki fá að kyssa þessi litlu fallegu börn?
— Sjálfsagt, svaraði konan.
Þegar þingmannsefnið hafði lokið þessu sjálfboðastarfi
sínu, sneri hann sér aftur að hinni gjörvulegu konu við
hliðið og sagði: — Sjaldan hef ég séð elskulegri börn,
eigið þér þau, frú?
Konan blóðroðnaði.
— Auðvitað eigið þér þau, flýtti hann sér að bæta
við. Hvaðan ættu þau annars að hafa þessi yndislegu
augu, þessar rjóðu kinnar og þennan fallega vöxt og
þessa fallegu rödd....
Konan roðnaði enn meir.
En heyrið þér, viljið þér nú ekki vera svo elskuleg,
kæra frú, að segja manni yðar, að mr. Cockrell hafi
heimsótt hann í dag.
— Ég er hrædd um að hér sé einhver misskilningur.
— Ég á engan mann. Þetta er hæli fyrir munaðarlaus
börn.
Læknirinn var að spyrja hjúkrunarkonu um nýjasta
sjúklinginn.
— Hafið þér ekki skrifað skýrslu yfir bata hans?
Ifjúkrunarkonan roðnaði og svaraði: — Nei, en þér
getið fengið að sjá dagbókina mína.
----------------------------------------------^
INGIBJÖRG BENEDIKTSDÓTTIR
19. júní 1944
Konan frjáls í frjálsu landi
-----fjarlœg hugsun lengi var.
Anauð háð var hönd og andi,
hlekkir vanans alstaðar.
Innibyrgð í höll og hreysi
húsmóðir og ambátt vann.
Lolcs gegn sagga og sólskinsleysi
svali morgunbjarmans rann.
Konan frjáls í frjálsu landi,
félagsstefna okkar varð.
Systurþeli og bróðurbandi
byggja skyldi upp sérhvern garð.
Senn þœr vöktu fleiri og jleiri,
fengu gleggri og dýpri sýn,
árbjarminn varð alltaf rneiri,
unz í heiði dagur skín.
Nýi tíminn kallar, kallar:
Kona, þorðu að vera frjáls.
Lands vors dœtur allar, allar,
ok ei þola og jjötra um háls.
Illekki úr járni og hlekki úr rósum
höndin frjáls mun slíta jajnt.
Aðstöðu vér einmitt kjósum
eins og frjálsar konur samt.
Heilar saman, systur allar.
Sólarupprás heilsum vér.
Stundin komin, starfið kallar,
starfssvið opið hvar sem er.
Þroskist samtök, orka og andi
okkar systra og brœðralags.
Konan frjáls í jrjálsu landi
fagnar sól hins nýja dags.
V_____________________________________________,
70
MELKORKA