Melkorka - 01.12.1944, Blaðsíða 24

farga því, hvað sem í boði hefur verið. Frá upp-
hafi h'efur það þjónað þeirri hugsjón að flytja
ljós og yl inn á heimilin, treysta fj ölskyldulífið
og bæta heimilishaginn, fræða um þá hluti eina,
sem hverju heimili mega að gagni verða. Aldrei
hefur nokkru heimili eða nokkru húsfreyjuefni
staðið háski af þessu blaði fyrr en þér komuð að
því. Skiljið þér nú, hvað þér hafið valdið mér
mikilla vonhrigða?
Erna: Já, frú Breiðdal, ég hið yður mikillega
afsökunar. Ég skil það nú, að ég hefði heldur átt
að birta grein mína í öðru blaði.
Frú Breiðdal: En þér eruð enn þeirrar skoð-
unar, að greinin hafi þurft að koma á prenti?
Erna: Já.
Frú Breiðdal: Hamingjan hjálpi yður!
Erna: Þér hljótið að sjá það, að með því fyrir-
komulagi, sem nú er, krefst heimilið svo mikils af
konunni, að hún getur ekki notið sín til fulls við
starf, sem liggur utan vébanda þess. Þetta þýðir
nákvæmlega það, að við giftinguna er konan blátt
áfram neydd inn á starfssvið, sem henni oft og
tíðum er ógeðfellt og sem hún hefur ekki starfs-
undirbúning til að rækja svo að vel sé.
Frú Breiðdal: Ég veit ekki, hvaða konur þér
talið um.
Erna: Auðvitað þær, sem hafa valið sér lífs-
starf, sem með öllu er óskylt búsýslu og barna-
gæzlu.
Frú Breiðdal: Um leið og konan gengur í
hjónaband er hún heimilinu vígð, að taka önnur
störf fram yfir barnauppeldi og heimilisannir
nálgast afguðadýrkun og er í eðli sínu óheilbrigt
og ókvenlegt. Ég vildi láta það varða við lög.
Erna: Með öðrum orðum, gift kona á enga völ,
ekkert getur réttlætt að hún ræki störf utan heim-
ilisins, nema ef til vill knýjandi örbirgð.
Frú Breiðdal: Alveg rétt.
Erna: Þetta er eins og vistaband.
Frú Breiðdal: Þær, sem líta svo á, ættu að láta
það ógert að gifta sig. Þær eiga ekkert erindi í
hjónaband.
Erna (hugsandi): Ast og ánauð. (Sterkt):
Aldrei, frú Breiðdal.
Frú Breiðdal. Aldrei? Hvað eigið þér við?
Erna: Aldrei mun ég verða samsek um slíkt
óréttlæti.
Frú Breiðdal (rís á fætur): Það er ástæðulaust
að ræða þetta lengur. Þér þekkið skoðanir mínar
og vitið, hvaða stefnu blað mitt á að fylgja, skoð-
anir yðar samrýmast ekki þeirri stefnu. Hafið þér
skilið mig?
Erna (rís einnig á fætur): Á ég að skilja þetta
sem uppsögn.
Frú Breiðdal: Það er undir yður sjálfri komið.
Ég er meira en óánægð með framkomu yðar
gagnvart mér og blaðinu, ég fordæmi hana. — En
þér eruð ung og örgeðja og ég er fús til að líta
á þessa grein yðar sem hvert annað gönuhlaup.
Það verður skrifað rækilega á móti henni og svo
látum við málið falla í gleymsku.
Erna: Og hvað svo, frú Breiðdal?
Frú Breiðdal: Ja, ef þér viljið í einu og öllu
fara eftir mínum fyrirmælum og fylgja stefnu
blaðsins getið þér fengið að vera áfram. í fullri
einlægni sagt, ég hef álit á yður, frú Erna. Þér
eruð greind og rösk og ef þér reynist sæmilega,
liafði ég hugsað mér að bjóða yður ritstjóra-
starfið. (Brosir). Ja, ef þér takið þá ekki fyrir að
gifta yður aftur.
Erna: Þér farið með mig eins og óþekkan
krakka, frú Breiðdal.
Frú Breiðdal: Nú, hvernig þá?
Erna: Heitið mér verðlaunum fyrir að vera
yður auðsveip. Ég er ekki óþekkur krakki.
Frú Breiðdal (góðlátlega): Jú, það er einmitt
það, sem þér eruð.
Erna (svipur hennar harðnar og lýsir ákvörð-
un): Nei, frú Breiðdal, ég er fulltíða kona og
það er réttur minn og skylda að berjast fyrir því,
sem ég veit sanhast og réttast. Nú hef ég hafið
það verk, sem mér ber að vinna og læt ekki telja
mér hughvarf.
Frú Breiðdal (réið): Þér hagið yður eins og
fífl og fól. Þér sláið á framrétta hönd.
Erna (líka reið): Ég kyssi ekki á hönd kúg-
arans.
Frú Breiðdal (forviða): Kúg... (Ævareið):
Ég eyði ekki fleiri orðum við yður. Þér eruð,
eruð. . . . (Leitar árangurslaust að orði, sem við
54
MELKORKA