Valsblaðið - 01.05.2006, Qupperneq 40

Valsmenn kampakátir eftir þrefaldan sigur Vals í körfuboltanum árið 1979. Frá vinstri: Baldvin Jónsson, Grírnur Sœmundsen, Bergur Guðnason,
Olafur Laufdal, Hemmi Gunn, Henson og leikmennirnir Þórir Magnússon, Ríkharður Hrafnkelsson, Sigurður Ágústsson og Torfi Magnússon.
3. og 4. flokki unnum við öll mót að einu
haustmóti undanskildu. Það sama gerðist
í handboltanum á sama tíma. Við unnum
þetta fyrst og fremst á félagsskapnum.
Þegar ég var nýbakaður íslandsmeistari
í 3. flokki hitti ég Albert heitinn
Guðmundsson, fyrsta atvinnuknatt-
spyrnumann okkar íslendinga og einn
þann besta sem við höfum átt. Hann var
góður vinur Hermanns, móðurbróður
míns. Albert pikkaði í mig í fjölskyldu-
boði þegar ég var fimmtán ára og sagði:
„Ég hef aðeins fylgst með þér og það er
alveg ljóst að þú verður kominn í meist-
araflokk Vals í fótbolta á næsta ári.“
Mér þótti þetta alveg fáránleg della
því á þessum árum var Valsliðið skipað
mjög reynslumiklum mönnum sem flest-
ir voru 25-30 ára. Síðan sagði Albert.
„Þegar það gerist muntu fá tíu menn upp
á móti þeir, þar af einhverja sem standa
þér nærri. Öfundin mun gera vart við sig
hjá þeim sem vilja vera í þínum sporum.
Og ef þú stendur þig vel og nærð að festa
þig í meistaraflokki færðu 10 x 10 á móti
þér og ef þú verður valinn í landsliðið og
lætur að þér kveða verður fjöldinn 100 x
100“
Ég man þetta eins og Albert hefði sagt
þetta í gær. Mér þótti þetta svo óraun-
verulegt og fjarlægt að það eina sem ég
mundi var þetta með öfundina. Svo gerð-
ist það strax á næsta ári að ég og Svenni
Alfons vorum valdir til að spila æfinga-
leik með meistaraflokki og vorum báðir
í byrjunarliðinu. Skömmu síðar tókum
við þátt í Reykjavíkurmótinu, unnum
það með stæl og við Svenni skoruðum
öll mörkin í úrslitaleiknum gegn Þrótti.
Á þessum árum voru á bilinu 2000-6000
manns að sækja leiki í þessu móti. Þetta
er árið 1963 og ég man það svo glöggt
að þegar við vorum að fagna sigri heyrði
ég Árna Njálsson, minn góða vin, leik-
mann og þjálfara tauta: „Maður er
búinn að berjast í því að reyna að verða
Reykjavíkurmeistari í fótbolta í níu ár
og svo komu bara einhverjir krakkar og
vinna þennan titil fyrir okkur.“
Ég lék með Val í öllum flokkum í
fótbolta og handbolta og þó nokkra leiki
með meistaraflokki í körfubolta. Það eru
vitanlega milljón eftirminnilegar stundir
frá þessum árum en alltaf stendur félags-
skapurinn upp úr. Oftar en ekki sá amma
mín sáluga ýmislegt fyrir sem átti eftir að
hjálpa mér síðar. Hún sá t.d. fyrir dauða
Jóns Kristbjörnssonar árið 1933 gegn
KR og varaði Hermann frænda við. Ég
bað oft til ömmu minnar og fann að hún
veitti mér mikinn styrk.
Vorið 1966, þegar ég var nítján ára,
var ég valinn í landsliðið í handbolta og
fótbolta. Ég var að ljúka námi í Verzló,
Reykjavíkurmótið í knattspyrnu var
nýhafið og við höfðum eingöngu leikið
gegn Þrótti. Ég skoraði þrjú mörk í leikn-
um sem var svo sem ekkert merkilegt.
Ég kaus að fara með landsliðinu í hand-
bolta í keppnisferð til Bandaríkjanna og
missti af tveimur leikjum á meðan, gegn
Fram og Víkingi. Valur gerði 0:0 jafnt-
efli báðum leikjunum og því vár slegið
upp í fjölmiðlum að Valur saknaði mín.
Á meðan tókst mér að setja heimsmet í
Bandaríkjunum með því að skora sautj-
án mörk í einum landsleik. Metið stóð
til 1995 þegar menn ákváðu að slá metið
og það var Gústaf Bjamason sem fékk
dygga aðstoð við það. Hann tók öll víti í
landsleik á Selfossi og honum var uppá-
lagt að Ijúka öllum sóknum. Við Gústi
höfum mikið fíflast með þetta síðan en
það er nú önnur saga.
I flugvélinni á leiðinni heim frá
Bandaríkjunum sáum við í blöðunum
að það væru vangaveltur um það hvort
ég næði að spila með Val gegn KR til
úrslita á Reykjavíkurmótinu. Við áttum
að lenda að morgni leikdags og þar sem
ég var algjörlega ósofinn og tímamun-
urinn mikill, átti enginn von á því að
ég myndi spila. Ég var varla kominn
inn um dymar um hádegisbil þegar Óli
B. þjálfari hringdi en hann er einhver
magnaðasti þjálfari sem ég hef kynnst.
Ég set hann hiklaust í sama gæðaflokk
og Youri Illitchev. Óli sagði að ég yrði
að gjöra svo vel að mæta og ráðlagði
mér að leggja mig ekki neitt yfir daginn.
Mamma eldaði kjötsúpu fyrir mig og ég
hékk það sem eftir lifði dags, grútsyfj-
aður.
Um 10.000 manns mættu á úrslita-
leikinn, ekki síst til að sjá hina nýju
40
ValsblaOið 2006