Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 12

ÞJÓÐVÍSA.
Ég hugðist vera smámey og hélt ég væri til
eirts og hitt fólkið um bæinn.
Og sólin kom og gíóði um glugga mina og þil
ailan guðslangan daginn.
Og sextán ára varð ég á vegi hins unga manns.
Þá lá vorið yfir sænum.
Og sumarnætur margar ég svaf á órmum hans.
Ég var sælust allra i bænum■ —
En seinna vissi ég betur að birtan hverfur skjátt
og brosið deyr á vörum.
Því seinna hefi ég vakað við sæng hans marga nátt
Og þeir sögðu’ hann væri á förum.
Þá talaði hann oftsinnis um undarlegt blóm,
sem yxi í huga sínum-
En orð. sem gáfu tungu hnns töfrabjartan róm,
urðu tár í augum mínum.
— Svo tóku þeir úr örmum mér hinn unga, fagra svein,
og eftir var ég skilin.
Við sængina hans auða ieg síðan vaki ein
uns sólin roðar þilin. —
En systur mínar! Gangið þið stilt um húsið hans,
sem hjarta mitt saknar —
Ég er dularfulla blómið í draumi hins unga manns,
og ég dey ef hann vaknar. —
TÓMAS GLÐMUNDSSON.
10