Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 15

Drengurinn vann svo það sem til
félst — einkum var það eyrarvinna
og önnur slík störf — og fékk móð-
ur sinni kaupið, nema það, sem
hann þurfti til brýnustu nauð-
synja. Hann var ómannblendinn
og eignaðist enga vini. Þegar hann
var sautján ára, var hann orðinn
karlmenni að burðum, og enginn
þorði framar að áreita hann. Jafn.
vel frökkustu strákarnir áræddu
ekki að hrópa á eftir honum — það
var ekki hættulaust, og nú var ekki
lengur hægt að klaga fyrir skóla-
stjóranum.
Um þær mundir er hann varð
sautján ára, kom fyrir alvarlegur
atburður. Það var brotist inn á
skrifstofu kaupmannsins á náttar-
þeli, og stolið þaðan mörg hundruð
krónum.
Þó að það færi ekki hátt í fyrstu,
þóttust allir vita, hver valdur væri
að þjófnaðinum. Slíkt og þvíiíkt
hafði ekki í manna minnum komið
fyrir í þorpinu, og hver gat verið
svo forhertur, að fremja annað
eins ódæði? Enginn, nema strák-
urinn frá Sveltu. Þegar nokkrir
karlaræflar neðan frá höfninni, og
einir tveir, þrír náungar, sem allir
vissu, að höfðu smásyndir á sam-
viskunni, voru kallaðir fyrir rétt,
fóru menn að stynga saman nefj-
um, og smám saman urðu raddirn-
ar enn háværari: Hvers vegna er
þjófurinn frá Sveltu ekki tekinn
fyrir?
Að síðustu sögðu menn við lög-
regluna: Þið dragið heiðarlega
menn fyrir lög og dóm, en látið
þjófinn ganga lausan, svo að eng-
inn getur framar verið óhultur!
Loks voru tveir lögregluþjónar
sendir einn morguninn með hand-
járn og kylfur til þess að taka
strákinn frá Sveltu fastan.
Guðríður gamla var ein heima
og hallaðist fram á eldhúsbekkinn,
grátbólgin í framan. Drengurinn
hafði horfið að heiman um nóttina,
enginn vissi, hvert hann hafði far-
ið. — Þeir fóru með gömlu konuna
á lögreglustöðina, en hún grét án
afláts og gat engar upplýsingar
gefið. Drengurinn hafði verið far-
inn, þegar hún kom heim úr vinn-
unni klukkan hálftvö um nóttina.
Hún hafði verið að gera hreint hjá
Ólsen útgerðarmanni, og var ekki
búin fyr en þetta. Hann hafði ekki
skilið eftir svo mikið sem kveðju.
Frásögn gömlu konunnar var að
vísu ekki alveg rétt. Strákurinn frá
Sveltu hafði faðmað móður sína
grátandi áður en hann fór, og lof-
að að senda henni peninga. Og
strax og hann gæti, ætlaði hann að
koma og fara með hana burt frá
þessum stað, þar sem þeim hafði
liðið svo illa. Svo fór hann — með
skyrtur og ofurlítið nesti í böggli,
laumaðist um borð í skip, sem átti
að sigla til útlanda morguninn eft-
ir, og faldi sig í lestinni. Engum
datt í hug að leita hans, fyr en það
var um seinan.
Nokkrum dögum seinna komu
lögregluþjónar frá höfuðstaðnum
til þorpsins. Þeir tóku upp rann-
13