Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 14

SAKTÍÐIN
segjast við þetta, þá skjátlaðist
honum, því að þegar strákarnir
gerðust of nærgöngulir, sló hann
aftur frá sér, og skólastjórinn varð
að yfirheyra börnin og setja ofan
í við hann á nýjan leik.
Það var við eina af þessurn yfir-
heyrslum, að ein telpnanna mint-
ist eitthvað á bækur og ýmislegt
fleira, sem hafði horfið frá henni.
Fleiri af börnunum höfðu orðio
fyrir því sama, og skólataska
Sveltu-stráksins var óðara rann-
sökuð. Þar fanst ein bókin, sem
vantaði. Það stoðaði lítið, þó að
drengurinn harðneitaði að hafa
tekið bókina, og hitt gerði aðeins
ilt verra, að hann, viti sínu fjær
af reiði, bar það upp á hina krakk-
ana, að þau hefðu látið bókina í
töskuna hans. Þetta sinn var hann
kallaður inn á einkaskrifstofu
skólastjóra, og daginn eftir varð
gamla Guðríður að fara ofan eftir
og biðja honum vægðar. Skóla-
stjórinn lét sefast, enda var dreng-
urinn einn af duglegustu nemend-
unum í skólanum, einkum í reikn-
ingi, þar stóð enginn honum á
sporði. Það varð því úr, að honum
var leyft að halda áfram í skólan-
um. En ekki tók nú betra við en
áður. Þarna fer Sveltu-þjófurinn,
sögðu menn, og þeir skeyttu því
engu, þó að hann kynni að heyra
það. — Síðustu árin, sem hann var
í skólanum, varð hann þögulli og
fáskiftnari en áður, og lét sem
hann heyrði ekki háðsyrði félaga
sinna. Svo fermdist hann og slapp
úr skólanum.
Strax eftir ferminguna fór hann
að leitast fyrir um atvinnu. En þá
var hann búinn að fá svo alment
orð á sig fyrir óráðvendni, að eng-
inn vildi ráða hann til sín. Það
stoðaði ekki, þó að telpan, sem
fyrst varð til að saka hann um
þjófnað, játaði síðar, er hún lá fyr-
ir dauðanum, að hún hefði sjálf
látið bCKma í töskuna nans. Orð-
rómurinn var orðinn of almennur
og rótgróinn. Það var orðin hefð
að líta á Sveltu-strákinn sem þjóf
og fólk vildi ekki trúa öðru, þó að
enginn gæti lagt fram ákveðnar
sannanir. Fólki gramdist það líka,
að þessi fátæktarræfill bar sig eins
og hann væri af góðu bergi brot-
inn og enginn skuggi hefði failið
á hann. Hann var hnarreistur eins
og greifi, og málrómurinn var
kröftugur og laus við alla auðmýkt
og undirgefni. Auk þess var hann
altaf hreinlega og snyrtilega til
fara. Það sat illa á stráknum frá
Sveltu að vera með svona manna-
læti, enda fékk hann maklega út-
reið. Hann hafði nefnilega farið
til kaupmannsins og beðið hann
að kenna sér verslunarstörf! Það
var þá líka heppilegast, að hafa
hann innan um vörurnar og pen-
ingana í búðinni! En þar hitti
snáðinn rétta manninn, því að
kaupmaðurinn þreif í hnakka-
drembið á honum og fleygði hon-
um út, án þess að virða hann svars.
12