Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 18

S AMTÍÐIN
Meistari í íslenskum fræðum
Kom inn! lieyrði ég sagt fyrir
innan, — og ég lét ekki segja
mér það tvisvar.
Sæll Markús!
Nei, komdu sæll. Það er nýtt
að sjá þig. Gerðu svo vel og
tiltu þér niður.
Ég kem nú líklega á óhentug-
um tíma. Þú ert náttúrlega að
þræla í prófritgerðinni, — ekki
satt?
ónei, ekki þessa stundina. Ég
var hérna með dálítið aukastarf
sem ég var einmitt að ljúka við
EFTIR PÉTUR QEOR0
.
rétt áður en þú komst. — Nei,
þú komst eins og þú værir kall-
aður. Ég hefi sannarlega gott
af því, að fá einhvem til að
spjalla við dálitla stund. —
Ósköp er langt síðan þú hefir
litið inn. Ég held við höfum ekki
talast við í fleiri missiri. Það er
af sem áður var.
Ójá, maður hefir í svo mörgu
að snúast. Ég heyrði sagt að þú
ins við fjörðinn. Það kom akandi
í þeim stærsta og fínasta bíl, sem
nokkru sinni hafði sést þar um
slóðir, og þessum glæsilega bíl var
ekið rakleitt út að Sveltu. Þar nam
hann staðar og út úr honum steig
vel búinn og tigulegur maður. Fólk-
ið, sem streymdi að, ætlaði ekki að
trúa sínum eigin augum, þegar það
sá þennan stórhöfðingja taka
gömlu Þvotta-Guðríði í Sveltu í
faðminn. Það hópaðist utan um
þau og gat heyrt nokkuð af sam-
talinu: — Ó, mamma, ég náði fyr-
ir mörgum árum síðan í blað héð-
an að heiman. Þar stóð, að þú vær-
ir dáin. Ég syrgði þig, mamma, ég
gleymdi þér aldrei. — Og svo
komst ég af tilviljun að því í gær,
að þú varst á lífi! — ó, mamma,
16
nú skal þér líða vel, nú skulum við
aldrei framar skilja!
Og svo tók þessi fíni maður —
hann leit út eins og konungur,
sagði fólk seinna — hann tók Guð-
ríði gömlu í fangið og bar hana út
í bílinn. Svo ók hann af stað. —
Til þorpsins við f jörðinn kom hvor-
ugt þeirra framar. —
Síðan er sagan um strákinn frá
Sveltu orðinn að æfintýri, sem fólk
segir börnum sínum. — En eru
menn orðnir mannúðlegri við fá-
tæka, hungraða vesalinga fyrir
því? Geta þeir nú betur sett sig í
spor tápmikilla, þrjóskufullra ein-
stæðings-drengja, sem ekki vilja
biðjast vægðar?
Axel Guðmundsson
þýddi.