Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 32

S AMTlÐIN
verið úr stórri hljómkviðu. Það er
ást hans til þessa barns, sem svik-
ið er inn í forsjá hans, sem líka
á tíkinni líf sitt að hakka, sem
hann lætur heita Ástu Sóllilju,
(„það á að þýða, skal ég segja
þér, lagsmður, að hún skal aldrei
þurfa að vera upp á aðra komin,
hvorki til líkams né sálar, meðan
ég lifi“ (bls. 259)). — „ „Pabbi“,
sagði hún. „Eg hlakka svo mikið
til, þegar þú byggir“. Og þá tók
hún eftir andliti hans,þessu andliti.
sem hann sýndi aldrei andspænis
deginum, sem enginn þekti né fekl<
að sjá, sem fekk ekki einusinni
málið í hinum dýru hringhendum
hans, andlit hans innra manns.
Hringhendur hans voru svo dýrt
kveðnar, að. þær gátu ekki öðlast
neitt umtalsvert innihald,og þann-
ig var líf hans sjálft. „Einhvem-
tíma byggir pabbi stórt hús fyrir
lífsblómið sitt, en ekki í haust“
(bls.388). — Þetta á sína hlið-
stæðu í ást Laxness sjálfs til ís-
lensks máls, þessa goðborna en
„kyniskt" grómtekna afsprengis
íslenskrar alþýðu, sem Laxness
hefir þrátt fyrir alt fóstrað með
þvílíkri alúð, að það má vel verða
merkilegur áfangi í þroskasögu
þess.
En hvenær byggir Laxness
stórt hús fyrir lífsblómið sitt?
Ekki í haust. Því að þessi „bygg-
íng“ hans er ekki stórt hús, held-
ur stórt hrúgald blæmikilla öfga,
litríkrar lýgi og tíkai'lega lúsugra
svívirðinga með nagandi ormi.
30
Fagra veröld
Eftir Tómas Guömundsson
Það er sjaldgæft að bók komi
út í þrem útgáfum á tveim árum
á landi voru, og ennþá sjald-
gæfara er það, að tvær fyrstu
útgáfurnar seljist þegar upp á
fyrstu mánuðunum, en þetta hefir
komið fyrir með hina vinsælu
ljóðabók Tómasar Guðmundsson-
ar: Fagra veröld. Nú er þriðja
útgáfan kornin út og má jafnvel
gera ráð fyrir að ekki verði langt
að bíða að hún þrjóti einnig.
Hér á landi hefir mikið verið
kveðið um náttúrufegurð, læki,
fossa, bláan himin, kvöldroða og
gullin ský og alt mögulegt, en það
hefir lítið verið kveðið um hið
daglega líf, eins og það kemur
almenningi fyrir sjónir, og það
hefir líka lítið verið kveðið um
líeykjavík, höfuðborgina okkar. En
þetta gerir Tómas. Hann yrkir um
lífið í Austurstræti „því lífið held-
ur áfram í Austurstræti“. Hann
yrkir um höfnina. Þar sér hann
„skröltandi vagna og. bíla, sem
bruna —og blásandi skipamergð.
— Tjöruangan, asfalt og sólskin
— iðandi mannaferð“. Og Tómas
hann yrkir um Vesturbæinn, þar
sem „gömlu bátarnir dotta“ og
um pennan „sem hefir skrifað
sálma og samþykt víxla mína —,
og sýnt mér þessa einstöku hlut-
tekningu sína“. Um alt þetta yrk-
ir Tómas af sérstökum léttleik og
snild svo unun ér að lesa. Ljóðin