Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 36

S AHT ÍÐIN -----------
ars fróðlegt að vita, hvernig þér
gátuð haft upp á mér, og vissuð
>ó ekki hvað ég hét.
Þetta minti mig á erindið. Ég
flutti honum kveðju Sagedals svo
vægiíega, sem mér var unt. Harin
brast í óstöðvandi hlátur. — Þetta
er alt saman eins og í ótrúlegustu
skáldsögu. Hvern gat órað fyrir t
því, að þér væruð á skrifstofu hjá
Sagedal. Og ég, sem var hálft í
hvoru búinn að ætla mér að heim-
sækja ykkur í dag. Við Hartvig
erum fjórmenningar eða eitthvað
þar um bil.
— Hvað segið þér? Eruð þér
skyldur Hartvig?
Hann leit hvasst á mig. — Það
var naumast að yður varð um
þetta. Þér heyrðuð víst að ég
sagði, að við værum þremenning-
ar. Á námsárunum var mér stund-
um boðið þangað í miðdegisverð á
sunnudögum. Ilvert sinn sem við
brutum servietturnar saman, sagði
frú Hartvig: Þú þarft þó ekki að
borga þessa máltíðina, Björn.
Haldið þér að ég hafi ekki verið
hrifinn? Nú er langt síðan að ég
hefi komið til þeirra. Ég hefi ver-
ið á sífeldu flakki síðan ég kom
hingað, við og við afleyst
fulltrúa á meðan þeir voru í sum-
arfríi, en aldrei hefir mér tekist að
krækja mér í neitt fast. Ég veit
ekki, hvort þér hafið orðið vör við
að nú eru erfiðir tímar?
— Eitthvað hefi ég heyrt minst
á það. En hafið þér heyrt talað
um, að unga fólkið ætti örðugt
uppdráttar síðustu árín?
í sama bili hringdi 'síminn. —
Randers — ég var enn ekki búin
að venjast því til fulls, að hann
héti Randers en ekki Björn —
hentist að skrifborðinu og þreif
símann. Mér- fanst einhvem veg-
inn að honum mundi ekki þykja
lakara, að hringt væri til sín svo
að ég heyrði. Það bar vott um að
eitthvað væri að gera. - Já, sagði
hann í símann, með svo mikilli
eftirvæntingu, að maður gat næst-
um komist við af því. Svo varð
hann daufari í dálkinn. Nei, þetta
er 10125. Hvað segið þér? Já, þér
hafið fengið skakt númer. Hann
lagði heyrnartólið frá sér og
reyndi að víkja að umræðuefninu
eins og ekkert væri.
Mér var ekki rótt innanbrjósts,
þegar ég hljóp niður stigann. Ég
bjóst við að Sagedal mundi vera
orðinn öskuvondur yfir því, hve
lengi ég var í burtu, og var farin
að brjót» heilann um, hverju ég
ætti að bera við. En til allrar ham-
ingju var Hartvig einn á skrif-.
stofunni. Hann kvað Sagedal hafa
fengið svo ákaft hnerrakast, að
hann hefði flýtt sér í ósköpum af
skrifstofunni til þess að fá sér
eitthvað gegn ofkælingu.
— Sennilega á Hressingarskál-
anum bætti Hartvig við. Þrátt fyr-
ir mægðirnar, vandaði harrn ekki
Sagedal kveðjurnar.
Framh.
84