Samtíðin - 01.12.1934, Blaðsíða 13

SAMTÍDIN
Strákurinn frá
Skamt fyrir utan þorpið við
fjörðinn var kofahreysi, sem fólk
kallaði „Sveltu“. Þar hafði frá
öndverðu búið fátækt fólk, og sult-
urinn var ekki sjaldséður gestur
þar. Þess vegna hafði þetta nafn
fest við bæinn.
Fyrir mörgum árum síðan átti
hann gömul sjómannsekkja, sem
Guðríður hét. Hún hafði snemma
mist mann sinn, og hafði ofan af
fyrir sér og drengnum sínum með
þvottum og cðru því, sem til félst.
Hún baslaði eins og hún gat til
þess að hafa í sig og á, en skrykkj-
ótt gekk það nú stundum, ekki síst
þegar drengurinn fór að stálpast
og þurfti að ganga í skóla. En alt
slampaðist samt einhvernveginn
af, því að Guðríður í Sveltu var
Sveltu
E F T I R
KRISTM. GUÐMUNDSSON
víkingur til vinnu og að sama skapi
nægjusöm.
Djúp og innileg ást var á milli
þeirra mæðgina, og drengurinn
reyndi eftir föngum að létta undir
með móður sinni. En hann var
skapmikill og lét ekki hlut sinn fyr-
ir öðrum, enda þótti engum vænt.
um hann, nema móður hans. Frá
því hann komst á legg, höfðu allir
haft horn í síðu „stráksins frá
Sveltu“, eins og hann var venju-
lega kallaður. I skólanum hafði
hann oftar en einu sinni lent í
slagsmálum, og gekk þá svo rösk-
lega fram, að hann óx við það í
augum skólasystkina sinna. En
drengurinn, sem varð fyrir högg-
unum, klagaði hann fyrir foreldr-
um sínum, og þau klöguðu svo fyr-
ir skólastjóranum. Þegar börnin
voru yfirheyrð, kom þeim öllum
saman um, að strákurinn frá
Sveltu hefði byrjað, og sögðu frá
mörgum óknyttum, sem hann hefði
framið. Drengurinn beit á jaxlinn
og þagði. Skólastjórinn setti ofan
í við hann í áheyrn allra krakk-
anna, og á eftir gerðu strákarnir
gys að honum, og stelpurnar fuss-
uðu og sveiuðu, ef hann kom ná-
lægt þeim. En hafi einhver haldið,
að strákurinn frá Sveltu. léti sér
11