Samtíðin - 01.10.1940, Page 20

16
SAMTlÐlN
ar veturinn gekk í garð meö frosti
og kulda, varð fótatak þeirra æ sjald-
gæfara. Ég skildi það svo, að Blíð
þyldi ekki vetrarhörkurnar, og færi
minna út. Ég taldi sjálfum mér trú
um, að þegar voraði, myndi þetta
lagast aftur, og fótatak liennar
niyndi daglega herast inn um glugg-
ann minn. En það fór á annan veg.
Þegar voraði, frétti ég lát hennar. Ég
tók andlátsfregninhi með klarl-
mensku, en ég fann samt greinilega,
að nú var ég alt i einu orðinn fátæk-
ari en ég hafði nokkuru sinni verið
áður. Það veit enginn, hvað munað
getur um eitt einasta fótatak. Enn
sit ég og hlusta eftir fótalaki, sem
berst inn um litla gluggann minn,
sem er hálfur í jörð. En ég er liætt-
ur að hlusta eftir fótataki þeirra, sem
framhjá ganga. Nú ldusta ég eftir
fótataki litlu, höltu stúlkunnar, fóta-
taki hennar og dauðans, er þau koma
saman lil þess að sækja mig.
IBANDARÍKJUNUM eru að með-
altali 172.000 skógarhrunar á ári,
og er tjónið af þeim metið ó 40—50
milj. dollara. Óhemju fjárhæðum er
árlega varið þar i lándi lil þess að
verja skógana skemdum. Venjulega
er talið, að unt sé að ráða niðurlög-
um skógarelds, án þess að verulegt
tjón hljótist af völdum lians, ef liann
er nýlega kviknaður, þegar björgun-
arstarfsemin hefst. Nýjasta aðferð
Bandaríkjamanna til þess að slökkva
skógareld er að varpa niður slökkvi-
liðsmönnum í fallhlífum á víð og
dreif umhverfis eldstöðvarnar.
Karl H. Bjarnason:
Kvennaminni
fTileinkað með vinsemd og virðingu hjúkr-
unarkonunum á Túngötu 3 i Reykjavík.]
Hlýja strauma fann ég frá
fögrum meyjaskara,
nú er skyli að þakka þá,
þegar ég er að fara.
I>að má segja sjálfsagt enn
— svona milli vina —
ég er eins og aðrir menn
„upp á kvenhöndina".
Hún hefur löngum hlýjað mest,
hún hefur læknað sárin,
hún hefur sjúkum hjúkrað best,
hún hefur þerrað tárin.
Hérna þjáðum lögðu lið
líknarhendur fínar,
hjartans þakkir hafið þið,
heilladísir mínar.
Læknirinn: — Mér þykir leitl að
verða að segja yður, að maðurinn
yðar verður aldrei framar vinnu-
fær.
Frúin: ■— Lofið þér mér að segja
honum það. Ég er viss um, að það
nmn gleðja liann svo mikið.
Vinnumaður (hjá Skota): — Hér
hef ég nú unnið þriggja manna verk
í tvö ár, og nú verð ég að fá ein-
lwerja smávegis kauphækkun.
Húshóndi: — Því miður hef ég
ekki ráð á að horga þér hana, en
ef þú segir mér, hvaða tvo aðra
menn þú hefur unnið fyrir, er ekki
nema sjálfsagt, að ég reki þá und-
ir eins úr vistinni.