Samtíðin - 01.02.1943, Blaðsíða 12
8
SAMTÍÐIN
POUL REUMERT:
Þegar leikarinn skapar persónur
[Lesendur Samtíðarinnar munu hafa gaman af að kynnast í
þessari grein sjónarmiðum hins fræga danska leikara, sem kvænt-
ur er hinni ágætu leikkonu vorri, Önnu Borg.]
SÁ LEIKARI mun tæplega fyrir
finnast, er ekki hafi þó nokkr-
um sinnum á ævinni rekizt á fólk,
sem spurði hann undrandi og jafn-
framt með talsverðum aðdáunar-
hreim í röddinni: — En livernig í
ósköpunum farið þér að því að læra
og muna öll þau hlutverk, sem þér
leikið? Sá, sem fyrir spurningunni
verður, lilýtur að hugsa sig um and-
artak, áður en hann fær svarað
henni. Hann hugsar nefnilega að jafn-
aði ekki vitipid um þessa Iilið máls-
ins. Slíkt kemur fyrst til greina, er
menn taka gð gerast gamjir eða ef
þeir verða fyrir veikindum. Það er
jafn Iiversdagslegt og sjálfsagt, að
leilcari sé fær um að læra og muna
eins og að banlcastjóri kunni að skrifa
og reikna og trésmiður að saga og
liefla, og varla finnur nokkur maður
upp á því að furða sig á eða dást að
slíku. Svarið við spurningunni verð-
ur því eilthvað á þessa leið: — Ég
fer engan veginn að því! í raun og
veru læri ég alls ekki lilutverkin mín,
og ég man þau heldur ekki. Sann-
leikurinn er sá, að hlutverkin breyt-
asl i persónur, og þessar persónur
eru nú einu sinni eins og þeim er á-
skapað að vera. Þær hugsa og finna
til liver á sina visu, og málfæri þeirra
og ytra útlit er með ákveðnu móti. í
margbreytni og' blæbrigðum leiksins
verða þær að haga sér, spyrja og
svara nákvæmlega eins og þær gera.
Þar er ekki um neina aðra leið að
ræða, og í raun og veru gerist allt
þella af sjálfu sér!
Hér er þó um eina undantekningu
að ræða, nefnilega þegar leikarinn
verður fyrir því sorglega óhappi, að
hónum tekst ekki, þrátt fyrir baráttu
og erfiði, að öðlast það mikinn áhuga
fyrir híutverki sinu, að það taki hug
hans allan. Slíkt er meira óhapp en
auðvelt sé að gera sér í hugarlund,