Fréttablaðið - 23.01.2010, Blaðsíða 20

20 23. janúar 2010 LAUGARDAGUR
Þ
að eru ekki allar fjöl-
skyldur sem halda áfram
að búa saman langt fram
á fullorðinsár barnanna.
Öll fjögur börn tónlistar-
hjónanna Ellenar Kristj-
ánsdóttur og Eyþórs Gunnarssonar
búa hins vegar í sama húsi og þau. Sig-
ríður, elst þriggja systra, á íbúð í kjall-
ara hússins sem þau búa í í Hlíðunum,
ásamt eiginmanni sínum, Þorsteini
Einarssyni, söngvara Hjálma. Þar búa
þau með börnin sín þrjú. Miðjusystir-
in Elísabet býr í risinu ásamt tæplega
tveggja ára syni sínum og yngsta syst-
irin, Elín, er nýflutt aftur heim til for-
eldra sinna, til bráðabirgða.
„Já, við erum alveg örugglega með
samrýmdari fjölskyldum,“ svarar Sig-
ríður, og skýrir þannig hvernig stend-
ur á því að systurnar velji sér allar að
búa í sama húsi og foreldrarnir. „Við
erum svolítið eins og ítölsk stórfjöl-
skylda þegar við hittumst. Það eru allt-
af brjáluð læti, allir að tala og enginn
að hlusta.“
Eru makar þeirra alveg jafn hrifnir
af að vera í svona miklum samskiptum
við fjölskylduna þeirra?
Elísabet: „Já, alla vega kemur fyrr-
verandi maki minn enn þá í heimsókn
þótt við séum hætt saman!“
Sigríður: „Og maðurinn minn var til
í að giftast mér, þannig að fjölskyldan
hlýtur að vera þolanleg. Hann hefur
reyndar unnið með báðum foreldrum
mínum.“
Þaulvanar gagnrýni
Þau búa ekki bara í sama húsi held-
ur hrærast meira og minna öll í heimi
tónlistarinnar. Saman gáfu þau Sigríð-
ur og Þorsteinn út sálmaskotnu kántrí-
plötuna Galdur í lok árs 2008. Sama ár
gaf Elín út sína fyrstu plötu, See You
in Dreamland, tregafulla blúsplötu,
ekki nema átján ára. Árið á undan
hafði Elísabet gert plötuna Þriðja
leiðin, þar sem hún söng lög Barkar
Hrafns Birgissonar við texta Einars
Más Guðmundssonar. Allar hafa þær
komið fram með foreldrum sínum
margoft og eru svo heppnar að hafa
erft hina fallegu rödd móður sinnar,
sem allir þekkja.
Systurnar allar hafa því tekið á móti
gagnrýni, bæði góðri og slæmri.
Sigríður: „Hver einasti meðlimur í
okkar nánustu fjölskyldu hefur lent
í gagnrýni. Ég hef bæði fengið góða,
lélega og skrítna dóma. Í einum dómi
var mér lýst þannig að ég hljómaði
eins og kona sem sæti og prjónaði í
ruggustól. Mér fannst þetta frábært,
því þetta passaði svo vel við stemning-
una þegar við vorum að gera plötuna.
En það getur verið erfitt að vera tón-
listarmaður með fullkomnunaráráttu.
Maður þarf að hafa mjög harða skel
og passa sig á að láta ekki neikvæða
gagnrýni móta sig.“
Elísabet: „Gagnrýni er bara eins
manns álit. Þetta er rosalegt vald sem
gagnrýnendur hafa. Maður sem fílar
óperur er kannski að dæma rokktón-
list …“
Elín: „En svona er þetta bara. Tón-
listarfólk verður bara að sætta sig við
það, hvort sem þetta er rétt eða röng
aðferð. Á endanum skiptir það mestu
máli hvað tónlistarmanninum sjálfum
finnst um plötuna sína.“
Ólíkar, en samt
Tónlistarsmekkur systranna er gjör-
ólíkur. Ef ætti að flokka þær gróflega
myndi tónlist Elísabetar flokkast undir
danstónlist en Elín er blúsari og Sig-
ríður kántrísöngkona. Samt hafa þær
allar lúmskt gaman af því sem hinar
systurnar eru að gera og þær langar
að finna sinn sameiginlega flöt og gera
plötu.
Elísabet: „Mig langar að gera ein-
hverja skemmtilega blöndu af elektró
og diskó. Ég sé okkur fyrir mér allar
á sviðinu að dansa og syngja. Það væri
gaman.“
Sigríður: „Jááá, ég sé það ekki alveg
fyrir mér. Við höfum alveg reynt að
fara út í skúr að semja. Það bara geng-
ur ekki. Þær fara bara að hlæja og þá
verð ég svo pirruð að ég fer bara aftur
inn.“
Elín: „Já, það gengur ekkert mjög
vel hjá okkur.“
Elísabet: „Við ætlum samt að gera
Með tónlistina í blóðinu
Systurnar Sigríður, Elísabet og Elín eru samrýmdar en um leið gjörólíkar. Allar hafa þær ótvíræða hæfileika á tónlistarsviðinu
en aðhyllast mismunandi stefnur. Þær eiga ekki tónlistargáfurnar langt að sækja, en þær eru dætur Ellenar Kristjánsdóttur og
Eyþórs Gunnarssonar. Hólmfríður Helga Sigurðardóttir leit inn á ættaróðal fjölskyldunnar og spjallaði við systurnar.
tónlist saman. Eigum bara eftir að
finna leiðina!“
Og þær kinka allar kolli, harð-
ákveðnar.
Upprennandi snillingur
Systurnar eru ekki bara þrjár á þess-
um báti. Þær eiga líka lítinn bróður,
hinn tólf ára Eyþór, og eru auðsjáan-
lega allar miklir aðdáendur hans.
Elín: „Hann er snillingur!“
Sigríður: „Hann er líka upprennandi
tónlistarmaður. Um daginn seldi hann
Playstation-tölvuna sína til að kaupa
sér fartölvu svo hann gæti samið tón-
list.“
Elín: „Hann hlustar mest á hip hop
og teknó, misjafnlega skemmtilegt.“
Elísabet: „Barnsfaðir minn gerir
mikið af ambient-tónlist. Eyþór kynnt-
ist þessu mikið í gegnum hann. Þeir
eru miklir félagar.“
Sigríður: „Já og nú er hann er meira
að segja farinn að draga son minn sjö
ára með sér í þetta. En það er búið setja
bann á ákveðna listamenn hjá honum.
Eins og Eminem og 50 Cent, sem eru
með niðurlægjandi texta um konur og
kynlíf. Hann má bara hlusta á pólitíska
rappara.“
Óvenjuleg æska
Með báða foreldrana á kafi í tónlist-
arbransanum ólust þær systur upp
við nokkuð óvenjulegar aðstæður, að
minnsta kosti í samanburði við krakka
sem eiga foreldra sem vinna frá níu til
fimm.
Elín: „Ég er yngst, þannig að mín
reynsla er kannski hvað eðlilegust. Eini
munurinn sem ég tók eftir var að það
var ekki beint mikil rútína á vinnutím-
anum hjá foreldrum mínum. Þau voru
oft úti að vinna á kvöldin en kannski
heima allan daginn.“
Sigríður: „Fyrir mér var þetta bara
vinnan þeirra. Ég sá ekki glamúr. Ég
sá meiri glamúr í skrifstofuvinnu, til
dæmis, sem mér fannst heillandi. Það
var ekki fyrr en ég varð eldri að mér
fór að finnast þetta spennandi. En
svo vorum við mikið hjá móðurömmu
okkar, sem við vorum mjög nánar.“
Elísabet: „Hún var best! En ég fór
oft á æfingar með mömmu, þegar hún
var að syngja í Kombóinu. Ég man enn
í dag tilfinninguna að sitja þarna og
hugsa: „Þetta ætla ég að gera þegar
ég verð stór.“ Þetta virtist alltaf svo
skemmtilegt. Sem það er!“
Elín: „Ég var sex ára þegar ég datt
af Broadway-sviðinu. Pabbi var í sánd-
tékki.“
Sigríður: „Og ég átti að vera að passa
hana!“
Áfram í tónlistinni
Framtíðardraumar þeirra allra fela í
sér náið samband við tónlistina. Yngri
systurnar tvær langar að fara til Banda-
ríkjanna, en þær eru allar bandarískir
ríkisborgarar þar sem Ellen, mamma
þeirra, er fædd í Bandaríkjunum. „Ég
er að vinna að því að semja blúsefni.
Það verður svolítið öðruvísi en á fyrstu
plötunni. Þetta verður meira þéttur og
kúl blús, ekki eins mikið af sorglegum
ástarlögum eins og á síðustu plötunni
minni. Svo ætla ég út til Kaliforníu í
apríl og spila þar í kring,“ segir Elín.
„Ég fór til San Francisco í fyrra og
fílaði það vel.“
Elísabet: „Ég væri líka til í að flytja
til Bandaríkjanna og búa þar. En það
væri frekar bara seinna, þegar sonur
minn er orðinn aðeins eldri. Þangað til
ætla ég að vinna hér og nú stefni ég á
að hella mér út í tónlistina. Það er það
sem ég vil gera.“
Sigríði langar ekkert endilega til
Bandaríkjanna, heldur frekar með alla
fjölskylduna upp í sveit og helst á ein-
hvern einangraðan stað. En hún ætlar
samt aldrei að segja skilið við tónlist-
ina. Hún er menntaður sjúkraliði en
vinnur hálfan daginn með Elínu syst-
ur sinni á frístundaheimili fyrir fötl-
uð börn, sem þær segja báðar frábæra
vinnu. „Ég er ágætis sjúkraliði og finn
mig alveg ágætlega í því. En um leið
finn ég að þetta er ekki það sem líf mitt
snýst um. Í rótina er tónlistin málið.“
SIGRÍÐUR, ELÍSABET OG ELÍN Kántrísöngkonan, diskódívan og blúsarinn stefna að því að semja saman plötu áður en langt um líður.
FRÉTTABLAÐIÐ/ANTON
Sigríður:
„Það getur
verið erfitt að
vera tónlist-
armaður með
fullkomn-
unaráráttu.
Maður þarf
að hafa mjög
harða skel og
passa sig á
að láta ekki
neikvæða
gagnrýni
móta sig.“
Elísabet:
„Gagnrýni
er bara eins
manns álit.
Þetta er
rosalegt vald
sem gagnrýn-
endur hafa.
Maður sem
fílar óperur
er kannski að
dæma rokk-
tónlist …“
Elín: „En
svona er
þetta bara.
Tónlistarfólk
verður bara
að sætta sig
við það, hvort
sem þetta
er rétt eða
röng aðferð.
Á endanum
skiptir það
mestu máli
hvað tónlist-
armannin-
um sjálfum
finnst um
plötuna
sína.“