Morgunn - 01.12.1942, Síða 3

MO RG UNN
129
Látnir vinir sanna nærveru sína.
Kaflar úr erindi sem flutt var í S.R.F.I. 3. des. 1942.
Eftir Isleif Jónsson.
Það sem ég ætla að segja ykkur í kvöld, góð félags-
systkini, hefi ég nefnt: „Látnir vinir sanna nærveru
sína“. Þetta eru ekki neinar stórmerkar frásagnir, þær
eru ákaflega blátt áfram, og sumum finnst ef til vill,
að ekki hafi svarað kostnaði að færa þær í letur eða
eyða tíma í að segja frá þeim og hlusta á þær. En fyrir
mér eru smáatriðin oft merkilegust, atriðin, sem oft
eru gleymd um leið og þau gerast, og sem oft þarf
mikið að hafa fyrir til þess að geta munað þau eða
rifjað þau upp. Þau atvik sanna oftast bezt, hve góð
tök vinir okkar hafa oft og tíðum á því að muna at-
burði eða lesa upp liðna æfi okkar. Það er ekki stórt
atvik eða stórviðburður þó að bolli brotni, venju-*
legur bolli. En ég man ætíð hversu kona ein hér í
bænum varð hrifin, er lítil dóttir hennar, sem var að
tala við hana frá hinum heiminum, sagði: „Já, en
mamma, ég ætlaði alls ekki að brjóta bollann í gær,
ég kom aðeins við hann um leið og konan rétti þér
hann“. Daginn áður hafði hún, þ. e. konan, verið hjá
vinkonu sinni og verið að drekka kaffi. Vinkonan,
er að rétta henni kaffibolla, en missir hann allt í einu
á gólfið og hann brotnar, og segir um leið: „Mér fannst
alveg kippt í bollann úr hendi mér“. Þetta litla atvik
sýndi móðurinni hve vel litla dóttir hennar fylgdist
með henni, og vissi ég að það var henni óendanlega
mikil ánægja.
Það eru mörg svona smáatvik, sem hafa sannfært
mig einna mest um nærveru vinanna, og fært mér mestu
9