Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 8

134
MO RG UNN
neitt betra til að sanna nærveru sína, en þetta með
sokkana. Er ekki frekar ólíklegt, að þetta hafi skapazt í
heila frú Guðrúnar, að vinur minn fór að koma með
sokka til mín. Það hefði verið sök sér, ef hann
hefði verðið að lýsa pilti fyrir stúlku eða öfugt, að
þau hefðu gefið hvort öðru sokka. Þið tókuð líka eft-
ir því, að Jakob litli skildi hvorki upp né niður í þessu,
og var sem honum væri það um geð að segja frá því.
Ég þakkaði Jakobi svo vel sem ég gat, og ég þakk-
aði vini mínum fyrir að hafa komið og sýnt mér og
sannað að hann mundi enn eftir mér og samveru-
stundum okkar. Þorsteinn andaðist veturinn 1910.
Ég drap á það áðan, áð út af smáu atviki, en sem
ég þó taldi stórt atriði, — hefði ég ákveðið vinslit við
þenna æskuvin minn. Þetta var nokkrum árum síðar
en það gerðist, sem ég hefi sagt frá, er hann lagði
að heiman. Hann átti þá heima hér fyrir sunnan en ég
vestur á Mýrum eins og áður.
En þá kemur fyrir atvik, sem breytir þessu.
Nótt eina dreymir mig, að ég er á gangi með Nielsi
frá Álftanesi, — sem ég gat um áður að Jakob hefði
lýst hjá mér. — Niels var þá dáinn fyrir skömmu. Við
ræðum um daginn og veginn eins og svo oft áður. Niels
fer þá að minnast á missætti mitt við Þorstein. Ég
gef honum fyllilega í skyn, að ég hafi nægilega ástæðu
til að gera þetta, en hann er ekki á sama máli. Hann
tekur að útskýra fyrir mér, hversu nauða ómerkilegt
þetta sé, og hve margar ánægjustundir við hefðum
áður átt saman. Niels var í lífinu hæglátur maður, en
nú sækir hann mál sitt af kappi miklu og að lokum
hefir hann sannfært mig svo, að ég lofa honum því,
að láta þetta niður falla, en, í sama bili er hann horfinn
og ég stend einn eftir. Mér verður hverft við og ég
vakna.
Nú sá ég málið í allt ðru ljósi. Það sem áður hafði
verið mikils virði, var nú hégómi. Þó að Níels væri