Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 10

136
MORGUNN
andi, hvorki gagnvart honum sjálfum né gagnvart heim-
ilinu.
Fyrir mörgum árum hafði hann misst annan fótinn
um hnéð, eftir langvarandi veikindi og erfið. Tréfót
hafði hann fengið, en hann var víst fremur lítilfjörleg-
ur. Fyrir þetta mun hann hafa liðið bæði andlegar
og líkamlegar kvalir og mun það hafa átt sinn þátt
í því, að svona fór, að hann varð að fara í sjúkrahús.
Hann lézt hér í sjúkrahúsi og mun hafa tekið mikið
út sálarlega áður en umskifti urðu.
Eftir samtölum og bréfum að dæma, mun það hafa
verið konu hans og börnum mikið áhyggjuefni, að það
hefði ef til vill flýtt fyrir dauða hans, að hann fékk
ekk að vera hema.
Fjórum dögum eftir dauða hans var ég staddur
heima hjá frændkonu einginkonu hans. Ég varð þar
var við hann og sagði henni frá því, — hún er sjálf
mjög sálræn. — Ekki náði ég í neitt, sem fullkomlega
sannaði nærveru hans, en ýmislegt annáð kom fram,
sem ég sá og varð var við, sem konu þessari þótti
nokkuð í varið, en það verður ekki sagt hér í þetta
sinn.
f áðurnefndu bréfi er konan. — sem við eretum kall-
að A, — að bakka mér fvrir kveðiuna frá manni sín-
um. — en sem éer fann bezt siálfur að var ekki nema
lítil. Hún bakkar mikíð þann kraft, sem hún taldi sig
hafa fene'ið. er hún kom til mín. en brátt fyrir það
er aðalefni bréfsins þrungið af kvöl og sorg.
í bréfinu ásakar A. sig um það, að hafa ekki haft
hann, þ. e. mann sinn, hjá sér og geta þar með fylgzt
með veikindum hans og létt honum síðustu gönguna.
Auðfundið er á bréfinu að sambúð þeirra hefir verið
kærleiksrík.
Hún kveður svo ríkt að orði, að bænin veiti sér
nú ekki lengur þann frið, sem hún ætíð hafi gert.- —
„Bænin eins og flýr mig“, segir hún á einum stað. Yfir