Morgunn - 01.12.1942, Blaðsíða 14

140
MORGUNN
segir hann, ,,og það er að búa allt undir móttöku
hjartkæru konunnar minnar“.
Hvort komu hennar yrði langt eða skammt að bíða,
það fannst fundarmönnum ekki skipta máli hjá honum,
hann hugsaði aðeins um þetta eina, og það tók hann
allan.
Eftir að hann hafði með mörgum fögrum orðum
þakkað fyrir móttökurnar, og beðið fyrir fundarmönn-
um, hvarf hann úr sambandinu.
Að fundinum loknum var svo skrifað það, sem gerzt
hafði og konu hans sent það.
Að hæflegum tíma liðnum fæ ég svo bréf frá A.
Þá kveður við annan tón en í fyrra bréfinu, sem ég
gat um áður. Yfir þessu bréfi er jafnmikil birta og gleði,
sem sorg og skuggar voru yfir því fyrra.
Ég má til að taka mér það Bessaleyfi að setja
hér fáeina kafla úr þessu, mjög svo góða bréfi þessar-
ar vinkonu minnar, sem ég þekki þó lítið. — Ef hún
skyldi lesa þetta, vil ég segja þetta við hana, að það
var fátt, sem gladdi mig meira en það, sem á stílmáli
myndi hafa verið villur í bréfinu hennar.
í fyrra parti bréfsins ávarpar hún mig með þú, svo
sem þekktan vin, en einmitt þetta finnst mér birta þv,ð,
að er hún skrifar bréfið, eftir að hafa lesið hitt, er
hún í hrifningu, og gleymir þá ókunnugleika ávarp-
inu, þér eða yður, — og þetta gladdi mig mikið. Ég
vona því að það hneyksli hana ekki, þó ég láti þetta
koma fram.
A. skrifar þannig: „Hjartans beztu þakkir fyrir bréf-
ið þitt, sem færði mér og mínum nánustu ósegjanlega
hugsvölun og gleði og fögnuð. Já, meira en ég get með
orðum lýst. Ég hefi það fyrir minn kvöldlestur síðan
ég fékk það. Það færði mér stórum aukna vellíðan
bæði andlega og líkamlega".
Hún talar svo nokkuð um ýms atriði bréfsins. Þessi
Á., sem hann talar um, var afabróður hans.