Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 15

MO RGUNN
141
A. skrifar svo: „Lýsing Steindórs á kvöldskuggun-,
um, sem komi snemma á bæinn og vatninu, sem hleyp-
ur áfram, er alveg hárrétt. Bærinn stendur undir fjalli
og skuggar þess falla á bæinn og austan viS rennur
mikið fljót“.
„Allt sem S. segir um manninn ers vo skemmtilega
rétt og samkvæmt því er ég hygg rétt vera“.
„Ég endurtek það, að bréfið yðar var sannkallað-
ur læknisdómur fyrir mig og syni mína, sumir þeirra
hafa máslce ekki þjáðst minna en ég . . . Nú göngum
við glaðari og bjartsýnni til allra verka. Nú finnst mér
svo létt að vinna fyrir börnin mín, sem með mér eru.
Ég bíð róleg eftir samfundunum í nýjum heimkynn-
um“.
Bréfið var langt, en allt gegnsýrt af þessum anda,
anda bjartsýnis, anda gleði og ánægju.
Aðeins örfá orð enn um þetta. Þið munuð ef til vill
segja, að í tali gamla mannsins sé ekki um sannanir að
ræða, og ég játa að það er alveg rétt.
En ef við athugum allt saman, þá er Stendór litli
búinn að sanna nærveru hans, bæði með því að lýsa
honum og bæ hans, og svo með frásögnunum af hon-
um sjálfum, sem allt reyndist rétt. Er þá nokkur ástæða
til að ætla að það sé ekki líka rétt, er hann kemur sjálf-
ur og talar.
Mér finnst að stjórnendurnir hinum megin hafi raðað
þessu snilldarlega, að láta Steindór undirbúa komu hans
með sönnunum, — miklu fleiri en hér eru settar, — og
láta hann síðan koma sjálfan. Þið munið, að S. sagði,
að hann ætti svo bágt með að lýsa hjá honum fyrst,
vegna þess að gamli maðurinn væri hræddur við að
koma nálægt, er þá ekki nokkurn veginn víst, að ef
hann, þ. e. gamli maðurinn, hefði átt að koma með
það, sem færði sönnur á nærveru hans, myndi það ekki
hafa gengið eins vel. En það er einmitt þetta, sem ég
hefi oft dáðst að hjá stjórnendum mínum og annarra,