Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 16

142
MO RG UNN
sem ég þekki. Og ef hann hefði átt að gera þetta sjálf-
ur, hefði ef til vill ekki komið eins vel fram fögnuður-
inn og sælan, sem streymdi út frá honum meðan hann
var í sambandinu síðar.
Ég sagði frá ýmsu viðkomandi manninum til þess að
þið gætuð svo borið það saman jafnóðum og það kom
fram í frásögn Steindórs, það sem þar vantar á um sam->
anburð, kemur fram í bréfinu, sem ég las kafla úr rétt
áðan. Orðatiltæki Steindórs litla eru stundum dálítið
skrítin. Hann segir: „Vatnið sem hleypur", og „hann
pikkar fram með öðrum fætinum".
„Rennandi vatn“, segir hann að „hlaupi áfram“. —
Öll vitum við, að þeir sem hafa tréfót, eða jafnvel að
eins staurfót, — ganga nokkuð einkennilega, það kallar
S. að „pikka fram fætinum“.
tms orðatiltæki og tilsvör Steindórs litla eru oft búin
að vekja gleði meðal þeirra, sem á hann hafa hlýtt.
Ég veit ekki hvað þið segið, tilheyrendur mínir, en
mér finnst ýmistlegt mjög merkilegt og skemmtilegt
í þessu, sem ég hefi sagt ykkur.
Það er ekkert merkilegt þó kona missi mann sinn
eftir fjölda ára sambúð, og að fullorðin börn missi
föður sinn, þetta er gangur lífsins, en þegar aðstæð-
urnar eru þess valdandi, að yfir síðustu stundum sam-
verunnar hvílir skuggi svo dimmur, að hann skyggir á
alla gleði heimilisins, með öðrum orðum, útrýmir ljósi
og yl, þá er öðru máli að gegna.
Eftir fyrra bréfinu, sem ég gat um, virðist þetta vera
svona. En svo kemur sendiboði með ljós. Hann er ekki
klæddur 'neinum einkennisbúningi. Hann hefir ekki
nein sendiherra réttindi. Þetta er aðeins smádrengur,
— 2—3 ára er hann fór héðan, eftir því, sem næst
verður komist. Hann hefir þarna fengið hið dásamlega
hlutverk, að reka myrkrið á dyr, en bera ljós í bæinn.
Sjálfsagt myndu einhverjir verða til þess að segja, að
þetta sé syndsamlegt, eða ef til vill allt frá hinum vonda.