Morgunn - 01.12.1942, Síða 21

MORGUNN
147
kaupmanns, en það er annað hús frá heimili mínu í
suðurátt, mæti ég ungri mjög laglegri stúlku, sem mér
var vel kunnug allt frá barnæsku, hafði verið læknir
á heimili föður hennar. Oft kom hún í hús mitt í erind-
. um móður sinnar, er var í miklum vinsemdum við
konu mína. Það var því eigi furða, þótt við heilsuðum
hvort öðru á götu, og tók hún kveðju minni ávallt glað-
lega og með ástúð, æskan skein úr öllum hennar hreyf-
ingum og eigi síður góðvildin. Nú brá svo við, er ég
heilsa henni, að hún lítur alls eigi við mér, er döpur
°g eins og gremja í svipnum. ,,Jæja“ — hugsa ég með
niér, „það liggur ekki vel á þér í dag“, og geng svo
leiðar minnar inn í bæinn. Stúlkan var svo búin, að
jhún var hattlaus, 1 grænni kápu, og með brúna eða
tnórauða hanzka á höndum, en undan kápulöfum skein
í drifhvítan slopp, en það var vinnuklæðnaður hennar
við starf sitt. Þetta líður óðara úr hug mér, og held
ég leiðar minnar. Þegar ég kem inn að húsi Páls Skúla-
sonar, mæti ég Hallgrími heitnum Davíðssyni og tekst
nieð okkur tal í morgunblíðunni. Meðal annars spyr
hann mig að því, hvort ég hafi nokkuð um það heyrt,
að stúlka hafi fundizt örend í flæðarmálinu, þar rétt
fyrir neðan, þá um morguninn. Þessu neitaði ég, en
spyr um leið: „Veizt þú nokkuð hver þetta mundi ver-
ið hafa?“ Ekkert hafði hann um það heyrt.
Þegar ég gekk fram hjá Búðargilsmynni (núv. Lækj-
argötu), spurði ég, um leið og ég gekk fram hjá, hvort
nokkur hefði heyrt getið um drukknun síðastliðna nótt,
en það hafði enginn þessara kunningja minna. — Svo
hugsa ég ekki meir um þetta, því margt verður á læknis-
sefi, eigi síður en annarra manna.
Rúmlega klukkan 10 er ég kominn í viðtalsstofu
mína, en klukkan 11 gerist það tíðinda, að inn til mín
kemur bróðir áðurnefndrar stúlku, og spyr hann mig
að því, hvort ég vilji vera við líkskoðun systur sinnar í
líkhúsi spítalans á hádegi. Ég spyr snöggt: „Er það eldri
10*