Morgunn - 01.12.1942, Síða 40

166
M O R G U N N
inn þegar litla stúlkan var komin út. Það var alveg
eins og ég kæmi inn í annað herbergi. Og nú er ég stödd
hér í þessu litla musteri og sé yndisleg ljós yfir höfðum
ykkar“.
Við spurðum gestinn okkar um sjálfa hana og kom-
umst að raun um, að enda þótt hún hafi verið búin að
dvelja í andaheiminum í áttatíu ár var hún samt ung
stúlka. Starf hennar meðal barnanna krafðist þess, að
hún varðveitti æsku sína, en hún safnaði þekkingu án
þess að eldast. Til þess að öðlast undirbúning fyrir
sérstakt starf hafði hún lifað mjög kyrrlátu lífi, sem
faðir hennar, móðir og afi vöktu yfir. Móðir hennar
hafði annazt þetta starf í hundrað ár, en þegar hennar
tími kæmi að flytjast á æðra lífssvið, átti þessi unga
stúlka að taka við því. Starfið var í því fólgið að þjálfa
ung börn til að verða leiðtogar í ýmsum greinum þjón-
ustunnar. Hún sagði að nafn sitt væri Ella og að vkH
stúlka sín, að nafni Cora, biði sín fyrir utan og hún
bað um að einnig hún mætti koma inn um dyrnar og
sjá það, sem hún sæi nú.
Við skýrðum fyrir henni, að tvær persónur gætu ekki
notað verkfærið (miðilinn) í einu, svo að hún yrði að
fara ef hún óskaði þess, að vinstúlka hennar gæti kom-
izt að. Þessi skýring virtist koma henni algerlega á ó-
vart, hún skildi í byrjun alls ekki hvað við áttum við,
og hún sagði: „Hvað eigið þið við? Er ég að nota eitt-
hvert verkfæri? Mér fannst ég aðeins ganga inn um
einskonar dyr og mér virðist eins og ég sé á jörðunni".
Við skýrðum nú ennfremur fyrir henni, að þessar dyr,
sem hún væri að tala um, væri mannleg vera og við lét-
um hana þreifa á líkamanum, sem hún var að nota.
Henni þótti þetta ákaflega furðulegt og hún fór að
grannskoða fötin, sem ungfrú Rose var í. „En hvað þetta
er gróft — sagði hún — það er eins og pokastrigi". Hún
átti við föt miðilsins. Við spurðum hana hvernig henni
litist á hattinn, sem hún hefði á höfðinu. Hún rétti upp