Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 61

MORGUNN
187
varanlegri festu í lífi framtíðarmannsins í sambandi við
myndun nýrra skilningarvita, sem þeim væru hæf til
notkunar, þá afsannar það engan veginn andlega orsölc
þeirra. Sjálfstæði þeirra gagnvart áhrifaverkunum líf-
fræðilegrar þróunar héldist eftir sem áður. Þetta gæti
ekki afsannað fortilveru þeirra í starfvana blundi í djúp-
um vitundarlífsins. Þetta myndi ekki heldur afsanna að
starfsemi þeirra gerist gagnstætt því, er einkennir starfs-
háttu venjulegra skynhæfileika. — Það er staðreynd,
að sljógvun venjulegrar skynjunar, og jafnvel alger
stöðvun hennar, hefir verið og er nauðsynleg til að
þeir fái notið sín. En gerum nú samt ráð fyrir því,
að þannig kynni að fara, að ný líkamleg skyntæki, hæf
til stöðugrar og fullkominnar notkunar einum eða fleiri
þessara óvenjulegu skynhæfileika ættu eftir að koma í
ljós og ná festu og varanleik í skyntækjakerfi óborinna
ættliða, hvað sannaði þetta þá? Aðeins það eitt, að þess-
ir hæfileikar sjálfir hefðu skapað sér sín eigin nothæfu
skyntæki, en þau sköpuðu þá ekki, eins og lífeðlis-
fræðingar nútímans halda fram að sé orsök venjulegra
skynhæfileika sálarlífsins.
En eftir sem áður væri ómögulegt að komast fram
hjá spiritistisku skýringunni, og þá yrði að endurskoða
þróunarkenninguna með hliðsjón af henni, án þess þó
að slíkt endurmat haggaði að nokkuru meginatriðum
viðurkenndra skoðana á líffræðilegri þróun. Það leiddi
aðeins það eitt í ljós, að líffræðilegir skynhæfileikar líf-
veranna væru ófullkomnari andlegum skvnhæfileikum
persónuleikans, og væri að eins kleift að túlka brot af
Vfirsjálfi mannsins. Stáða þeirra í starfsemi vitundar-
lífsins yrði eitthvað svipuð og hljóðfærisins, sem meist-
arinn notar um hríð. Það, sem fengist sannað, væri þá, að
þessir óvenjulegu skynhæfileikar kæmu fram á athafna-
aviði lífsbaráttunnar, vegna hennar, en ekki vegna þess,
að hún hefði skapað þá.
Áður en skilizt er til fulls við þetta atriði málsins,