Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 62

188
MO RG UNN
þykir rétt að vekja athygli á ýmsu því, sem gerir það
næsta ósennilegt að þessir óvenjulegu skynhæfileikar
komi nokkurntíma í ljós í vitundarlífi mannanna, með
þeim hætti, að þeir hljóti festu í lífi þeirra, í sambandi
við myndun nýrra líffræðilegra skyntækja. Það, sem
fyrst og fremst mælir gegn slíku, er sú staðreynd, sem
áður hefir verið getið, að gjörendur líffræðilegrar þró-
unar hafa ekki hin minnstu áhrif á starfsemi þessara
hæfileika. •— Megin skilyrði þess að þeir fái komið í
ljós og starfað, er meira eður minna djúpt meðvitund-
arleysi einstaklingsins. Með öðrum orðum; sambands-
slit um stundarsakir við umhverfi hans, efnissviðið, sem
er vettvangur og athafnasvið hinna líkamlegu skilning-
arvita. Þessi staðreynd ein út af fyrir sig, virðist nægja
til að gera þessa umræddu skýringartilgátu ekki að eins
ósenndega, heldur og óverjandi. Saga mannkvnsins
sýnir það ótvírætt, að þessir óvenjulegu skynhæfileikar
sá'arlífsins hafa alls ekki tekið neinni þróun í lífi mann-
anna á Þ'ðnum öldum. Tímans vegna er aðeins unnt að
drena hér á nokkur he'ztu atn'ðin bessu til sönnunar.
t fvvsta lag; skal á það bent. að þeírra hefir gætt í lífi
mannanna frá ómuna tíð. í öðru lagi skal bess getið, að
beivra hefir orðið vart meðal al'ra beirra k^nflokka og
þióða, sem þessa iörð bvggia. Svn iangt “'em sknáðan
heimiidir sögunuar ná. er minnzt á fvrivþrierði. sem be'r
valda. Helgirit krtstinna manna, Babvlouíumanna,
Egypta og annarra fjarlægari austurlenzkra þjóða, eru
full af frá°ögnum um slík fvrirbrigði. Rannsóknir á helgi-
siðum og helgivenjum frumbvggia Evrópu, venium og
siðum, sem jafnvel frumstæðustu villimenn iðka, sýna,
að þessar frumstæðu helgiathafnir eigi rót sýna að rekja
til sálrænnar reynslu. Með þetta í huga er mikilvægt að
gera sér grein fyrir því, að ekkert bendir til þess. að
fyrirbrigði þau, sem þessir hæfileikar valda, séu full-
komnari nú en þá. Allt, sem vitað verður um þetta,
bendir til fullkominnar kyrrstöðu. Engin þróun er þar