Morgunn - 01.12.1942, Qupperneq 68

194
MO RG UNN
mönnum neitt undrunarefni. Þekking sú, sem þannig
er einatt send yfir í dagvitund móttakandans, er ofi
með öllu eðlisóskyld og fjarlæg öllú því, er móttakand-
inn þekkir eð>a hefir gert sér grein fyrir. Oft er því bein-
iínis nauðsynlegt fyrir sendandann að viðhafa slíka að-
ferð. Hann þarf einatt að flytja alger einkamál þessa
leið, og stundum kunna þau að vera slík, að ekki sé
rétt að annar en móttakandinn einn geti skilið þau. —
Og stundum hljótum vér að dást að þeirri hugkvæmni
og snilligáfu, sem sendandinn einatt beitir, án þess að
bregðast því trausti, sem honum er sýnt.
Bozzano heldur því fram að sendandi viðkomandi
þekkingaratriða sé hinn raunverulegi persónuleiki
mannsins sjálfs. Þetta telur hann sanna og sýna, að hann
sé sjálfstæð vitsmunavera, að engu leyti háð beinni eða
óbeinni starfsemi heilaskynstöðvanna.
Þegar vér virðum fyrir oss mótrök þau, sem notuð
oru af andstæðingum spíritisku skoðunarinnar, til að
afsanna eða véfengja andlegt gildi hugrænna fyrir-
brigða (animistic phenonema), þá skilst oss bezt, hve
mikilvægt, fræðilegt gildi það hefir, sem nú hefir verið
sagt.
iSkoðanaandstæðingar spiritismans segja: „Spiritistar
halda því fram, að sé unnt að sanna að maðurinn geti
séð, án þess að sjá með líkamsaugunum, heyrt, án þess
að heyra með eyrunum, þá sýni þetta, að sjón og heyrn
sé ekki háð starfsemi líffræðilegra skyntækja. Út frá
þessari forsendu álykta þeir svo, að þetta sanni að sjón-
ar- og heyrnarhæfileikinn lifi tortímingu og upplausn
þessara líffræðilegu skyntækja, sem líkamsdauðinn
veldur. Þetta eru falsrök ein. Þá fyrst væri unnt að við-
urkenna, að spiritistar hefðu rétt fyrir sér ef sönnun
fengist fyrir því, að heyrnar- eða sjónarskynjun svefn-
göngumanns eða miðils í dásvefni, væri óháð starfsemi
heilaskynstöðvanna, sem stjórna skyntækjum líkamans.
Sannleikurinn er sá, að þótt maður, sem í dásvefni