Morgunn - 01.12.1972, Síða 22

100
MORGUNN
þó það, sem kalla mætti andlegt andrúmsloft, andlegt um-
hverfi, eða eitthvað þvi um líkt, og að ekki sé alveg sama,
hvernig það er. Líklega myndu fæstir þeirra telja beinlínis
heppilegt eða hyggilegt að syngja t. d. drykkjukvæði eða klám-
vísur á miðilsfundum! En nú er bezt að hverfa i bili frá þess-
um flokki manna, og snúa sér að öðrum flokkinum. I þeim
flokki teljast þeir menn, sem af einhverjum ástæðum eru orðn-
ir sannfærðir um framhald lífsins og möguleika á sambandi
við annan heim. I augum þessara manna eru miðilsfundir eig-
inlega nokkurskonar guðsþjónustur, og eiga að vera með helgi-
blæ. Miðillinn verður nokkurskonar prestur. Þessi flokkur
manna á fullan rétt á sér og hef ég mikla samúð með honum.
Hann hefur rétt fyrir sér að því leyti, að miðilsstarfið er heilagt
starf, og á að rekast þannig, að samboðið sé heilögu starfi. Sam-
bandið við annan heim hefur stundum verið nefnt „mikilvæg-
asta málið í heimi“, og er það að vissu leyti. A þessu máli má
þvi ekki taka með léttúð. Sérstaklega ætti þó kristnum mönn-
um að vera þetta mál heilagt mál, þvi sannast að segja er mér
ekki vel ljóst, hvernig unnt er að lesa Nýja testamentið án þess
að sannfærast um, að andahyggjustefnan og kristindómurinn
séu i raun og veru nokkurskonar andlegir tvíburar. Ég ætla að-
eins í þessu sambandi að minna á frásögn Mattheusarguðspjalls
um dauðastund Meistarans, 27. kapítula, 52. og 53. vers. Þar
segir svo: „ . . . og grafirnar opnuðust og margir likamir sofn-
aðra helgra manna risu upp, og þeir fóru út úr gröfunum
eftir upprisu hans og komu inn í hina helgu borg og birtust þar
mörgum“. Ég veit ekld hvað öðrum finnst um þetta eða hvern-
ig þeir túlka það, en ég tel þessa stuttu og einföldu frásögn
mjög eftirtektarverða. „ . . . Margir líkamir sofnaðra helgra
manna risu upp og þeir fóru út úr gröfunum eftir upprisu hans
og komu inn í hina helgu borg og birust þar mörgum“. — Eru
ekki þessir atburðir, sem hér er sagt frá, einskonar tákn og fyr-
irboði þess, sem kristindómurinn átti að verða — leið til sam-
bands, opið hlið inn i annan heim? — Hvernig var unnt á
hinni örlagaþrungnu stund, er höfundur kristindómsins gaf
upp andann á krossinum, að gefa betur til kynna eðli og anda