Morgunn - 01.12.1972, Qupperneq 65

VIÐTAL VIÐ HAFSTEIN BJÖRNSSON 143
nema eitt sinn, en þá voru hafðar á fundinum tíu manneskjur
og ég látinn gefa skyggnilýsingu i sambandi við liverja fyrir
sig.
— Voru það eingöngu Bandarikjamenn?
—- Já, á þessum sérstaka fundi. En á hina fundina komu
einnig Islendingar, t.d. sumt starfsfólk Loftleiða þar í borg.
— Voru fundirnir hljóðritaðir?
— Já. Það annaðist sérstakur maður. Annars aðstoðaði dr.
Erlenduí' mig, én hann Var einnig einangraður frá fundar-
mönnum og fekk auðvitað ekkert að vita um það hverjir sætu
fundinn.
— Var það þér nokkur hindrun að halda slíka fundi í þessu
frámandi umliverfi?
— Nei, alls ekki. Sjálfum þótti mér ég sjá og heyra vel. Á
einum fundinum sá ég meira að segja alveg einstaklega merki-
léga litadýrð með óvenjulegum liætti. Voru litir þessir mis-
munandi eftir þvi hverjum fundarmanni þeir voru tengdir.
— Finnst þér þá enginn munur á því að halda fundi hér
heima á Islandi og þarna í Bandarikjunum?
— Jú, mikil ósköp! Það er miklu betra hérna. Mér fannst
hitinn þarna mjög lamandi og kælingarviftur þurftu alltaf að
vera í gangi. Auk þess er ég þeirrar skoðunar, að hæfileikar
mínir geti hvergi notið sín betur en á Islandi.
— Hvers vegna?
— Það er bæði landið og fólkið, skal ég segja þér. Landið
og loftið er svo hreint og ómengað, og svo eru íslendingar svo
sálrænir í hugarfari. Þeir taka þessu eins og sjálfsögðum hlut
flestir hverjir. Tortryggni er því vafalaust minni en annars
staðar. Þetta hefur allt áhrif á mann.
— Voru hinir amerísku vísindamenn ánægðir með árang-
urinn?
— Já, mjög ánægðir. Þeir létu í ljós mikið þakklæti fyrir að
eg skyldi hafa komið vestur. Gengu jafnvel svo langt að segja,
að hæfileikar minir væru einstæðir og ættu tæpast sinn líka.
Það verður svo nánar unnið úr gögnunum og niðurstöður senni-
lega birtar í timariti Ameriska sálarrannsóknafólagsins.