Morgunn - 01.06.1983, Side 18

16
MOKGUNN
þú, að við Daði bróðir þinn, hann þrettán ára og ég átta,
höfum verið trúlofuð leynilega þá. Láttu engan heyra til
þín. Það liggur við að ég reiðist við þig.“ G. 101.
6. Hinn fjölmenntaði Gísli Magnússon sýslumaður kennir
frænkum sínum í Bræðratungu nýja kertasteypuaðferð
Kamban: ,,Og þegar Ragnheiður er búin að steypa
nokkur kerti, lofar hún honum, svo að Elín heyrir ekki,
að hér eftir skuli kertin vera næst-hvítust í dómkirkjunni
í Skálholti." K. 288.
Guðrún: „Og þegar Ragnheiður sá fyrstu kertin, sem
komu úr mótinu, sagði hún við Gísla: Hér eftir skulu
kertin í Skálholti alltaf vera hvit.“ G. 97.
7. Inni hjá ömniu
Kamban: „Ragnheiður Brynjólfsdóttir situr beint á móti
rúmi lögmannsekkjunnar, Halldóru Jónsdóttur, situr þar
eins og stór brúða mitt í krosssaumaðri sængurábreiðu,
sem hún hefir byrjað á fyrir löngu, en verður víst aldrei
búin. Bekkirnir eiga að vera með augnasaum.
Það vildi ég, að Drottinn tæki mig til sín, áður en hann
Árni minn siglir, segir hin gamla matróna; hún situr með
iítinn hálfprjónaðan karlmannssokk úr smábandi.
Hann er ekki nema 15 ára, amma mín.
Nei, en hann á ekki eftir nema tvo vetur í skólanum. Og
sigla skal hann, það skal ég sjá um, dauð eða lifandi ....
Jörðin skelfur undir þrjú hundruð hófum. Skálholts-
menn ríða í hlað.“ K. 294—95.
Guðrún: „Ragnheiður sest á móti móðurömmu sinni
með sitt fallega teppi, sem er útsaumað með augnasaum
og í fallegum litum. .. .
önnur prjónar [sokka á hann Árna minn], hin saumar,
og loks segir ekkjufrú Halldóra:
Ragnheiður mín, ég held ég mætti nú fara að fara.