Morgunn - 01.06.1983, Qupperneq 57

55
HEIMILDIR „AÐ HANDAN1'
sambandi mannanna við jörðina, að ég get alveg sagt þetta
með sanni. Enginn þarf að efast um það, sem ég segi.“
G. II, 219-20.
Hann endurtekur þetta sannsöglivottorð sitt með dæmi:
„Það er helgistund í tjaldinu. Það er eins og að vera
staddur í kirkju. Umhverfis Brynjólf biskup eru allir ást-
vinir hans staddir, en enginn er til að segja frá því. Mér
var leyft að segja frá því hér, og þá hljótið þið að vita, að
það er sannleikur.“ G. 11,272.
I tveimur síðustu köflum Guðrúnarbókar er lýst atburð-
um, sem gerast á leiðunum fyrir handan. Þar hefir Bi’ynj-
ólfur biskup reist nýja Skálholtskii’kju. „1 dag er dýrðar-
dagur í Skálholti.“ Þrjár aðalpersónur sögunnar fá að
mæla nokkur lokaorð, líkt og umræðuþáttum lýkur í Út-
varpinu. „Ragnheiður Bi'ynjólfsdóttir, hvað vilt þú segja
að endingu?“ — Næst talar biskupinn og loks síra Torfi
Jónsson. Þau játa öll mannlífsmistök, en eiox nú frelsuð og
feta æðri þi’oskabrautir.
Loks messar biskupinn í hinni himnesku Skálholtskirkju.
Sögumaður okkar leggur upp í sálför með miðlinum Guð-
rúnu Sigurðardóttur og þau ná á réttum tíma í messuna
hjá biskupi.
Engin slík undur gerast í fyrrnefndri bók Guðmundar
Kambans, enda er þeirri atburðarás, sem varð honum
yrkisefni, löngu lokið.
V. HVERJU Á AÐ TRÚA?
I formála Guðrúnarbókar segir Stefán Eiríksson, að
Ragnheiður hafi beðið í'úm 300 ár „eftir að koma sann-
leikanum um eiðinn til þjóðar sinnar, þeim sannleika sem
samtíð hennar og allar kynslóðir síðan hafa neitað að trúa,
að eiður hennar var rangur.“ I bókinni sé sannleikurinn
nú hverjum manni aðgengilegur. „Þar með hefir hún feng-