Morgunn - 01.06.1983, Qupperneq 60

58
MORGUNN
sig í fljótu bragði. Sú spurning stendur aftur á móti opin,
hvernig slíkur samruni hefir getað gerst, ef höfundar Guð-
rúnarbókar hafa verið í góðri trú um heimildarmann sinn
frá öðrum heimi.
Elín Pálmadóttir, blaðamaður Morgunblaðsins, átti við-
tal á Akureyri við frú Guðrúnu, Stefán Eiríksson og Sverri
Pálsson og spurði m.a. um hugsanleg áhrif frá skáldsögu
Kambans. Frú Guðrún á að hafa svarað því, að henni hafi
verið allsendis ókunnugt um þá bók, þegar þau hófu verkið.
Að því loknu hafi hún þó lesið fyrra bindið að nokkru leyti,
en enginn áhugi hafi henni vaknað á því. Aftur á móti
hafi hún lesið bók Torfhildar Hólm um Brynjólf biskup,
sömuleiðis Eiðinn eftir Þorstein Erlingsson (Mbl. 18. des.
1973). Hún ætti samkvæmt því að hafa fjarvistarsönnun
frá þeim höfundi, sem sett hefir mark sitt óafmáanlega á
verk hennar.
Um Stefán, sem skráði Guðrúnarsögu, og Sverri, sem
annaðist prófarkalestur, er ekki vitað, hve kunnugir þeir
voru skáldsögu Kambans. Stefán segir að vísu eins og get-
ið er hér að framan, að „við vissum um þessi 6—8 dæmi,
sem Ólafur bendir á,“ en af þeim orðum má ráða, að tveir
eða fleiri í samstarfshópnum hafi vitað að þeir voru að
fremja plagiat, en líklega talið það svo smávægilegt, að
ekki væri orð á gerandi. Ólíklegt er þó, að prófarkalesar-
inn hafi ekki séð, að hér var ekki um einberan hégóma
að ræða.
Ókunnugleiki um Skálholt Kambans er því ósennilegri
sem aðdragandi að gerð Guðrúnarbókar var langur. Nær-
fellt tveir áratugir liðu frá því er Brynjólfur biskup og
Ragnheiður dóttir hans fóru ,,að koma í sambandið til
þess að kynnast því . . . og þau töluðu til mín næstu árin,
og tíminn leið til ársins 1970. Þá vorum við beðin að taka
á móti sögu Ragnheiðar Brynjólfsdóttur.11 Sú viðtaka
stóð rúmlega tvö ár. Stefán segir að verkið hafi verið bæði
erfitt og tímafrekt. (Vísir 23. okt. 1973).
Því verður naumast trúað, að þeir sem leiðandi voru í