Morgunn - 01.06.1983, Síða 67

JARÐLÍFIÐ
65
allt það, sem andsnúnast er hinum guðlega tilgangi, t.d.
með því að hver og einn reyni að vinna bug á illum til-
hneigingum í eigin huga, og sýna náunganum góðvild og
hjálpsemi. Fyrsta skrefið er að byrja á sjálfum sér, þá
verður auðveldara að ná fullkomnari samböndum við þá,
sem lengra eru komnir á þroskabrautinni annars staðar í
alheimi, og njóta þaðan þess stuðnings og þeirrar hjálp-
ar, sem þeir munu svo mjög leitast við að beina hingað,
til okkar, barna þessarar jarðar.
Okkur, menn, skortir góðvild og næmleika til að taka
á móti hinum guðlega krafti, sem stöðugt er beint til
okkar, og því verðum við svo oft fyrir illum áhrifum og
óæskilegum, sem einnig er stefnt til okkar frá stöðum þar,
sem rangstefnan ræður.
IV. Guð er kærleikur
Guð er kærleikur. Guð dæmir ekki. Kærleikur guös
er réttlœtinu œðri. Ég hygg að hin æðsta vera beiti ekki
réttlæti fyrst og fremst, heldur einungis ást, óendanlegum
kærleika. Það er ekki réttlætið, sem mun sigra hið illa,
heldur ást hins mikla máttar.
Hver einstaklingur er dýrmætur. Enginn má glatast.
Jesús talar um hve ógnvænlegt það sé „að glata sálu
sinni“. En hvað er átt við með þessari setningu? Ég hygg
að hér sé hann að tala um þá hættu og þá ógæfu að lenda
í víti einhvers annars hnattar, eftir brottför sína héðan,
vegna rangrar breytni. En þess er ég viss, að enginn mun
þó glatast að eilífu, því guðdómsneistinn, sem í hverri
mannssálu býr, mun gera hinum lengra komnu kleift að
bjarga honum að lokum, stundum að vísu eftir óumræði-
legar hörmungar. Því hugarfarsbreyting er undirstaða
þess, að björgun verði við komið.
Það er ekki fyrr en kærleiksneistinn fer að tendrast,
í sál hins illa stadda manns, sem leiðin upp á við fer að
sækjast, með aðstoð hinna lengra komnu hjálpenda.
5