Morgunn - 01.06.1983, Síða 72

70
MORGUNN
IX. Huldukonurnar
Nú langar mig til að breyta nokkuð um umræðuefni
og segja frá dæmum þess, sem venjulegt fólk sér og heyrir.
Á Islandi er sambandsnæmt fólk, og á öllum tímum hafa
menn reynt og lifað þá fyrirburði, sem dulrænir hafa verið
kallaðir. Er hér fyrst um að ræða sýn, er bar fyrir mig
og konu mína fyrir mörgum árum og varð okkur mjög
minnisstæð:
Sumarið 1938 vann ég í síldarverksmiðjunni á Djúpuvík
í Reykjarfirði, og Aðalheiður Tómasdóttir, sem síðar varð
kona mín, vann við síldarsöltunina á sama stað.
Við vorum þarna við vinnu fram á haustið, eftir að flest
aðkomufólk var farið suður.
Einn sunnudag um haustið var indælt veður, logn og
sólskin og fremur hlýtt. Við gengum upp á fjallið fyrir
ofan Djúpuvík. Þar eru hvammar nokkrir í brún fjallsins
innan við fossinn í Djúpuvíkurá þar, sem hann steypist
fram af háum klettum, beint upp af verksmiðjunni. Við
gengum upp þessa hvamma, uns við vorum komin upp á
hálendið þar, sem Háafell blasir við í suðri. Þarna uppi
eru aflöng holt og klappir og lægðir á milli með nokkrum
hálendisgróðri. Við gengum í norður eftir sléttum rimum
á milli þessara lægða.
Skal nú sagt frá því, er fyrir okkur bar, þarna uppi á
fjallinu. Við gengum eftir melás einum, en á vinstri hönd
var lægð eða hvammur með einhverjum gróðri. Okkur
verður litið niður í þessa lægð, og sjáum, að þar er hópur
af konum, líklega milli tíu og tuttugu alls. Þær bogruðu
allar yfir þúfurnar og virtust vera að tína eitthvað. Allar
voru þær klæddar á gamla vísu og voru í síðum pilsum,
ermalöngum blússum eða treyjum, og það sem athyglis-
verðast var, allar voru þær með þríhyrnur eða skakka yfir
herðunum, eins og eldri konur voru vanar að nota í upp-
vexti mínum. Litur búninganna var mismunandi og eink-
um voru þríhyrnurnar marglitar og fagurlitar. Við Heiða