Barnablaðið - 01.06.1980, Síða 28

Rútuferð til ömmu
Sandra og móöir hennar voru farþegar í stór-
um, bláum rútubíl. Þær ætluðu í langferð. Amma
var veik, og til þess að komast til hennar, urðu
þær aó feróast hálfa leið yfir þver Bandaríkin.
Söndru fannst mjög skemmtilegt að feröast í
bláa áætlunarbílnum, og móóir hennar lét hana
sitja við gluggann mestan tíma feróarinnar. Hún
fylgdist með sveitabæjunum líða framhjá, og
stundum taldi hún kýrnar sem hún sá á engj-
unum.
Þó nokkurn tíma sat lítil telpa í næstu sætaröð
gegnt henni. Hún hét Linda. Þær spjölluöu
saman þar til Linda steig af áætlunarbílnum. Að
endingu komu þær til borgar nokkurrar, og þá
reis móðir hennar á fætur. ,,Er þetta staöurinn
okkar?" spurði Sandra. ,,Nei, við eigum ennþá
langa leiö fyrir höndum, en hér eigum við að
skipta um áætlunarbíl. Við þurfum að taka
ferðatöskurnar okkar úr rútunni og bera þær yfir
í hina.“
Móðirin hraðaði sér út úr áætlunarbílnum og
Sandra fylgdi fast á eftir henni, meö litlu töskuna
sína í hendinni. Þær stigu inn í hinn áætlunar-
bílinn og fundu sér sæti, og aö vörmu spori
brunaði hann út á þjóðveginn. Ekki höföu þær
ekið langan veg, þegar móðirin fór aó svipast um
eftir einhverju. Hún leitaði beggja megin viö
sætió sitt, og áhyggjusvipur færöist yfir andlit
hennar. „Sandra, hefur þú orðið vör við pen-
ingaveskið mitt?“ spuröi hún aö lokum. „Nei,
mamma ég hef ekki séð það“, svaraði Sandra.
Nú varð móðirin aivarlega kvíöin. Hún stóó upp
úr sætinu og leitaði í farangurshillunni fyrir ofan
þær. Hún leitaói um allt. Síóan gekk hún fram í
áætlunarbílinn til að tala við vagnstjórann. „Ég
hlýt að hafa skilið þeningaveskið mitt eftir í hinni
rútunni", sagði hún. „Er nokkur möguleiki að ég
28