19. júní - 19.06.1957, Síða 24

GUÐRÚN ÁRNADÓTTIR FRÁ LUNDI:
Minningar um Elínu Eggertsdóttur Briem
Það þótti ekki einskis vert á fyrsta tug þessarar
aldar að ráðast í fínt kaupstaðarhús. Svo var og
fyrir mér. Ég var ekki lítið upp með mér, þegar
mér bauðst vist hjá frú Elínu Briem á Sauðár-
króki, þessari landskunnu, mikilhæfu konu, sem
hafði það fram yfir fjöldann að hafa siglt til ann-
arra landa. Slíkt þótti mikill frami á þeim árum.
Mér fannst þessi nýja húsmóðir mín mjög tilkomu-
mikil kona, klædd peysufötum hversdagslega, með
Jökkt hár niður í Tiitti, þegar hún var búin að
næla það upp í húfufitina. Ég bjóst við, að ég yrði
feimin við hana, en svo varð þó ekki. Alúð henn-
ar og hispursleysi vísaði allri feimni á bug. Elín
Briem var hlýleg og umhyggjusöm húsmóðir, og
gætti þess sérstaklega, ef við urðum veikar. Enda
býst ég við, að allar vinnukonur hennar og nem-
endur hafi átt góðar endurminningar frá samver-
unni við hana.
Konur á Sauðárkróki höfðu handavinnunámskeið
fyrir telpurnar í bamaskólanum (handavinna var
þá ekki skyldunámsgrein). En skömmu eftir að
ég kom í vistina, fékk frú Elín frændkonu sina
til að kenna drengjunum tréskurð. „Það má ekki
setja aumingja drengina hjá, þeir verða að fá að
læra eitthvað líka,“ sagði hún. „Það verða allir
að fá að læra.“
Hún sagðist vona, að þeir tímar ættu eftir að
koma, að allar stúlkur væm búnar að læra að
sauma og matreiða, áður en þær fæm að hugsa um
sitt eigið heimili. Svona var hugsunarháttur henn-
ar, hún var langt á undan samtíð sinni, henni
fannst það sjálfsagt, sem flestum fannst þá hé-
gómi.
Ekki var mikið um skemmtiferðir hjá fólki á
þeim ámm. Þá dreymdi víst engan um, að það
yrði hægt að komast milli Norðurlands og höfuð-
staðarins á einum degi, hvað þá klukkustund, eins
og nú er. Helzta skemmtun manna var að fara
eitthvað um sveitina á hestum. Frú Elín lánaði
mér reiðhestinn sinn fram í Hólm, svo ég gæti
heimsótt frændfólk mitt. Ég var tvo daga í ferð-
inni og var ákaflega ánægð með þetta sumarfrí.
Það þætti líklega heldur stutt núna .
Ári síðar var ég nokkrar vikur við nám hjá frú
Elínu. Það var ákaflega skemmtilegur timi. Það
var sérstaklega skemmtilegt að fá að njóta kennslu
hennar og fá að heyra frásögur af dvöl hennar
utan lands. Enn fremur sagði hún okkur margt frá
æskuheimili sínu á Beynistað, þeim fagra og sögu-
fræga stað. Þá taldi ég vist, að þessi kona hefði
alltaf verið sólarmegin í lífinu, en hún hefur sjálf-
sagt þekkt skuggana eins og flestir aðrir. Enda
fannst mér það, þegar ég heyrði um hina ógleym-
anlegu sjóhrakninga, sem þau hjónin lentu i tveim
árum siðar. Frú Elin ætlaði til Kaupmannahafn-
ar sér til heilsubótar. Það var lagt af stað með
hálfum huga, þvi is var víða á fjörðum inni.
Ekki var þó mikill ís á Skagafirði. Þegar komið
var út fyrir Langanes festist skipið i ísbreiðunni.
22
19. JÚNÍ