19. júní - 19.06.1957, Qupperneq 26

Einhver valhoppar niður hallandi túnið og kann
sér ekki læti, hendist af einum þúfnakollinum á
annan, styður annarri hendi á girðingarstaur, tyll-
ir fæti á neðsta strenginn og sveiflar sér yfir, still-
ir ána þar sem komið er að henni og tekur stefnu
í landsuður yfirí heiðina. Tíu ára stelpuhnokki
með beizli um öxl á sunnudegi.
Hestarnir eru hinumegin við gilið í heiðinni.
Þegar kemur spölkorn frá ánni rennur gilið í
djúpu og skuggalegu gljúfri, en þar er bannað að
fara yfir það; það er lika óþarfi að fara þar yfir
og það gerir enginn, annaðhvort er farið yfir gilið
strax niðurvið ána, þar sem það rennur um sléttar
eyrar, eða farið uppfyrir fossinn, þar er aftur orð-
ið grunnt, og kýr og hestar hafa gert sér þar slóða
yfir.
f dag lægi beinast við að hún færi yfir gilið
strax niðurvið ána, því hestarnir eru ekki nema
miðja vegu uppað fossinum, það er bæði krókur
og tímatöf að fara þangað.
En þó fer hún ekki strax yfir, af því henni finnst
skemmtilegra að ganga héma megin við gilið og
þá sér hún svarta gljúfrið svo vel, því gilbarmur-
inn hinumegin er miklu hærri. Hún telur heldur
ekki eftir sér að ganga þennan spöl uppfyrir foss-
inn, og það tekur víst enginn eftir því, þótt hún
tefjist aðeins, hún er alltaf vön að gaufa dálítið,
þegar hún sendist, það er svo margt að sjá.
Nú er það gljúfrið, sem á alla athygli hennar,
en hún veit vel, að það er algerlega bannað að
reyna að komast yfir það. Það er sem standi skrif-
að á klettavegginn: Þú mátt ekki! Og auðvitað
gerir maður það ekki. Hún er búin að ganga þarna
framhjá óteljandi sinnum og aldrei reynt að kom-
ast yfir, þar sem það var bannað.
Henni miðar vel áfram, hleypur við fót, þar
sem ekki er bratt, svo hún fái meiri tíma aflögu,
er komin yfir mýrina, vallendisbrekkurnar og lyng-
flákana, svo taka við grjótholtin uppmeð gljúfrinu,
hrjúf við fótinn, tilsýndar ekkert nema grjót, grátt
grjót, morautt grjót, fjólugrátt þegar fjær dregur.
En þegar gengið er um það, er það allt annað en
bert grjót, hver einasti steinn er vaxinn einhverj-
um gróðri, geitnaskóf, litunarmosa, grámosa, það
er varla ber blettur á nokkrum steini í heiðinni.
Jú, þegar hún lítur upp, sér hún það. Hinumeg-
in í gilinu vex ekki neitt á löngum kafla, þar sem
það er brattast og næstum aldrei sér sól. Og það
er þar, sem ekki má fara yfir, alveg harðbannað,
og henni dettur heldur ekki í hug að gera það.
24
19. JtJNl