19. júní - 19.06.1974, Blaðsíða 18

IIVAÐ FIAIVST ÞÉR__
Rætt við Catherine Eyjólfsson, frönskukennara, um viðhorf hennar við j»ví að
vera kona í Frakklandi, en hún er nýflutt til Islands með fjölskyldu sinni.
. . . uin sambiíð ■ Frakklanilí ?
Fólkið giftist yngra og yngra. Hjónaband-
ið er mjög umdeilt, en samt er mjög mikið
um giftingar. Námsmenn giftast löngu áð-
ur en þeir hafa lokið námi, og vinnur konan
þá oft fyrir fjölskyldunni. Húsnæðisleysið
er gífurlegt vandamál í stærri borgum, og
fer þar yfirleitt fjórðungur launa i greiðslu
fyrir íbúð.
. . . iiiii bariiagæsln ]iar?
Með fyrsta barni aukast vandamálin, sér-
staklega þegar móðirin vinnur úti, eins og
flestar franskar konur gera. Það er sáralítið
um opinberar vöggustofur, og hlaupa ætt-
ingjar því oft undir bagga, en þeir eru sjald-
an til staðar í stórum borgum. Konur hafa
yfirleitt ekki efni á því að hætta að vinna
og verða því að finna eiuhvern staðgengii
til að gæta barnanna. Daglegt líf hjá kon-
um með ungbörn verður því oft að endalaus-
um hlaupum, að koma börnunum fyrir,
sækja börn í mat og oft á tíðum að koma
þeim fyrir aftur. Þetta væri ef til vill í lagi,
ef vegalengdirnar væru ekki svona mikl-
ar. Það hefur og verið aðalkrafa franskra
kvenna, að fjölgað verði vöggustofum, og
hefur stjórnin lofað byggingu á 2000 vöggu-
stofum á næstu þremur árum.
. . . ii iii aðsIoA liins opinbcra?
Það reynir að hvetja konur til að eignast
að minnsta kosti þrjú börn. Fjölskyldubæt-
uj' eru mjög háar og fara hækkandi með
þriðja barni. Hjá barnmörgum fjölskyldum
eru þær stundum hærri en laun föður.
Aukastyrkur er og veittur, ef annar aðilinn
vinnur ekki úti, og nú er rætt. um að breyta
þessum styrk í föst laun (verkamannalaun),
handa móðurinni í flestum tilfellum, og
mundi hún svo fá eftirlaun af þeim tekjum.
Þá gæti konan sjálf valið hvort hún vill
vinna úti eða vera heima, því að nú hafa
augu hins opinbera opnast fyrir því, að þetta
er raunverulegt starf og þar að auki mjög
mikilvægt.
daglangt, nema ef til þess skyldi
koma, að móðirin einhverra hluta
vegna verður ein með hörn sín,
þá skal hún út að vinna. Virðist
þá iitlu máli skipta mikilvægi
móðurumhyggjunnar, enda þótt
börnin hafi ef til vill á sama tíma
orðið að sjá á bak föður sínum.
Hvað veldur því, að möguleik-
ar þeir, sem lögin veita eru ekki
16
notaðir og hvers vegna eru bein
lagafyrirmæli, er varða skyldur
ekkar og réttindi, sniðgengin?
Gæti ekki verið, að hið óútskýrða,
allsráðandi og innrætta fyrir-
vinnuhugtak sé þar, mér liggur
við að segja, meginástæðan?
Fólk skyldi hafa hugfast, að
samkvæmt lögum landsins eru
réttindi okkar og skyldur jöfn.
Hjón skulu framfæra hvort ann-
að. Böm skulu framfæra foreldra
sína ef nauðsyn krefur. Feður og
mæður skulu bæði framfæra börn
sín og bæði ala þau upp. Það eru
engin lagafyrirmæli til um það,
að konur einar skuli annast upp-
eldi barna og karlar einir fjáröfl-
un.
Auður Þorbergsdóttir
19. jtjnÍ