19. júní - 19.06.1974, Side 38

Konur
eftir Margaret Johanson
I móttökuherberginu sátu konurnar hver fyi-ir aftan
aðra, eins og nemendur í skóla. Þær vélrituðu. . . .“
jneð vísun til . . . yðar“. Klikk. örkin tekin úr vél-
inni. Ný örk sett í vélina. Konum finnst þægilegt að
sitja svona. Þær geta rabbað pínulítið saman, þegar
þær halda að enginn taki eftir því, stolist í símann,
strokið yfir varimar með lit, fengið sér reyk. Skrif-
stofustjórinn taldi það nauðsynlegt að líta vel eftir
konunum.
Þessa stundina var hann að tala við nýráðinn
mann, sem var að hefja störf í atvinnulífinu og
fannst stundin hátíðleg.
„Jú, jú,“ sagði skrifstofustjórinn, spennti greipar
yfir magann og hallaði sér aftur á bak í skrifstofu-
stólnum svo undirhökurnar komu í ljós. „Reynslu-
tími yðar er þrír mánuðir. Þér fáið til afnota borð
inni hjá Pálsen, bókara. Þar hafið þér vinnufrið.
Konurnar sjá um að þér fáið te eða kaffi í hádegis-
hléinu, sem er frá hálftólf til tólf. Og þurfið þér
að kaupa eitthvað þá biðjið bara konumar að kaupa
það fyrir yður. Þær fara alltaf, eða einhver þeirra
fer út að versla, Þér vitið — konur. Sumar eru giftar,
svo þær verða að versla í hádegishléinu. Sem sagt
þær kaupa sjálfsagt um leið, ef yður vanhagar um
eitthvað.11
Nýliðinn var með á nótunum og var þakklátur.
Skrifstofustjórinn stóð á fætur og rétti nýliðanum
hendina. „Til hamingju.“
Flestar konumar voru um þrítugt. Nema Alma
Lund. Menn vissu aldrei nákvæmlega um aldur
kvenna. Menn spyrja ekki um slíkt.
Konurnar réðu konur. Það fór þannig fram, að
umsækjendur urðu að fara í gegnum móttökuher-
bergið og ef þær voru ósmekklega klæddar, breið-
ar aftan fyrir eða lítt aðlaðandi var þeim sagt að
búið væri að ráða til starfsins. Jafnvel þó svo væri
ekki. Skrifstofustjórinn myndi örugglega vísa þeim
á bug. Þær þekktu smekk hans. Sumar þekktu hann
mjög vel. „Lítur hún vel út?“, var hin stuttorða
spuming hans í símann. „Ekki það. Látið hana fara.
Ég þoli ekki að hafa ósmekklegt fyrir augunum.“
Forstjórinn átti konu, sem leit mjög vel út. Þegar
veltan náði þrem milljónum skipti hann um bíl, hús
og konu. Hann losaði sig við allt, sem minnti á strit
og léleg kjör. öllum var ljóst, að allt, sem honum
viðkom varð að vera sérstakt. Viðskipti em við-
skipti. Á hinn bóginn: Skrifstofustúlka var bara
skrifstofustúlka, ekki venjuleg kona.
Til dæmis Alma Lund. Hún hafði unnið hjá fyr-
'*-+ækinu 15 ár og hafði ágæta menntun. Hón var
alin upp á mennntaheimili, dóttir prófessors. Það var
pískrað um að hún væri betur að sér en nokkur
annar í fyrirtækinu, yfirmennirnir ekki undanskyiu
ir. Samt sem áður hét hi'rn bara Lund. „Biðjið Lund
um það“, sagði forstiórinn. — Ekki dama, nei. —
Alma Lund hafði gefist upp fyrir löngu. Þegar hún
sótti um starfið var ekki svo auðvelt að fá vinnu. Auk
þess var hún vön því, að móðir hennar snerist kring-
um föður hennar og bræður.
Dag nokkurn opnuðust dyr móttökuherbergisins
og rismikil friskleg stúlka snaraðist inn. Hún var
rauðhærð með slétt hár og var vel tennt. Sterklegir
fætur í sterklegum skóm. Ekkert sérstaklega smekk-
lega klædd. Það var augljóst, og þó. Konurnar horfðu
rannsakandi á hana. Hún horfði á þær á móti, þó
ekki óvingjamlega. Og þegar hægri hönd skrifstofu-
stjórans, ungfrú Hólm hringdi til hans og sagði að
hún væri þar, heyrðu þær að hún svaraði dræmt
...Tú“. Þær þckktu spurninguna. Sú rauðhærða fór
inn Þcgar hún kom til baka var hún ráðin, og stúlk-
urnar horfðu hver á aðra. „Ja, nú er mér allri lokið“,
sagði ungfrú Hólm, þegar hurðin féll að stöfum.
Næsta morgun kom nýja stúlkan. Vinnuglöð og
markviss. Skynsamlega klædd ekki samkeppnisfær.
„Britt Prahle“, sagði hún og heilsaði með handa-
bandi. „Ég á að sjá um erlendar bréfaskriftir.“
Sá sem gegndi þvi starfi þurfti að kunna til lilítar
þýsku, frönslcu og ensku. Karlmaður hafði haft starf-
ann áður og stúlkumar hreinskrifuðu fyrir hann.
Áttu þær að hreinskrifa fyrir stúlku?
Lfngfrú Hólm leiðbeindi þeirri nýju. „Við verðum
að skiptast á að hita kaffi og ganga um beina“, sagði
hún, „og skiptiborðið verðum við að sjá um til
skiptis.“
36
19. JÚNÍ