Sameiningin - 01.12.1906, Page 30

í króknum litla Þínum þér,
í mínum mér.
„Hún er í „króknum" mínum, steikin sú arna, býst eg
hugsaði María. „Ef barn'iö að tarna á aö gera ])aS, sem
bví er unt, ])á vænti eg, að eg eigi aS gera það lika. Ef hann
tekur eftir lmífunum, þá tekur i)ann sennilega eftir steikinnt.“—
Og hún steikti hana óvenjulega vel í þétta sinn.
„María! steikin þín er ágæt í dag“—sagði Emnia.
María svaraði, að það væri Grétu að þakka. Og ánægjan
skéin út úr rjóða andlitinu á henni. Og svo sagöi hún söguna
um Grétu. Emma var að „straua“ fellingar á kjól. Hún var
sveitt og hreytt. Hún hugsaði með sjálfri sér: „Þáð held eg,
aS henni Helenu standi nokkurn veginn á sama, þó fellingarnar
]<essar sé ekki upp á hið allra fallegasta. Eg flýti mér bara að
verða búin.“ En þegar hún heyrði söguna unr Grétu, fór hún
að vanda s'ig cg ,,strauaöi“ nú kjólinn eins vel og henni vai unt.
,.Xei, hvað hann er fallegur kjóllinn minn!“—sagöi Helena.—
Emma brosti cg sagði, að það væri Grétu áð þakka. Sagði svo
sóguna um hana.
Um kvöldið sagði Helena við vinstúlku sína, sem ]>að liana
cndilega að koma út með sér: „Néi, eg get það eklci í kvöld.
Krókurinn minn er í kirkjunni.“
„Krókurinn þinn! Hvað á nú þetta aS þýöa?“—sagði
vinsti'dkan. Helena sagði henni þá söguna af Grétu.
VinstúJka hennar sagði þá við hana: ..Jæja þá! úr því þú
vilt ekki fara út með mér, kanske eg þá fari með þér.“ Og
svo fóru þær báSar til kirkjunnar.
„Mér þótti vænt um að þið komuð. Þið hjálpuSuð okkur
svo ágætlega með sönginn“—sagði prestrinn við þær, þegar þær
yoru áð fara út úr kirkjunni. , Eg var hræddur um, að þið
a’tluöuð ekki að koma.“
Helena gegndi því og sagði: „Það var Grétu litlu okkar
rS þakka.“ „Og svo sagði hún honum sögúna um Grétu.
Presturinn var á gangi út'i um kvöldið. Hann nam staðar
iyrir framan hús eitt og sagði við sjálfan sig: „Eg held eg
verði áð koma hérna við aftur. í gær sagði eg, að það væri ekki
til néins. En cg verð að gera það, sem mér er unt.“ — t hús-
inu ,lá maður veikur. Hvað eftir annað hafði presturinn kom-
ið til hans, en hafði ekki fengið neina áheyrn. Þegar hann nú
kom, sagði hann við hann: „Eg kom til þess að segja þér dálitla
sögu.“ Og svo sagði hann honum söguna um Grétu. Þegar hann
var búinn að segja söguna, jierrar sjúki máðurinn tárin úr aug-
itnum á sér og segir: „Eg finn „krókinn“ minn lika, og revni