Lífið - 01.01.1936, Blaðsíða 18

14
LÍFIÐ'
hugrekkis barna. Aðiljar þessir mega ekki nota
sér yfirburði þekkingar sinnar og krafta með því
að skipa barninu þannig fyrir, að því sé ekki ann-
ars kostur, en að hlýða, því þá hlýðnast það af
þrælsótta og hugrekki þess er brotið á bak aftur.
Ef barnið er skoðað sem jafningi, styður það mjög
að því, að barnið vaxi upp til sjálfbjarga hug-
rekkis. Frá fyrsta degi æfinnar ætti barninu að
veitast tækifæri til eins mikils sjálfræðis og aldur
þess veitir. Ekkert dregur eins úr hugrekki barns
eins og það, að verða ávalt að finna til þess að
það þurfi hjálpar við. Ef fullorðna fólkið er sí-
hrætt barnanna vegna, hljóta börnin að skoða
heiminn of hættulegan að lifa í honum og lífið-
lítt bærilegt. Einkabarn er einkum í voða. Á því
byggja foreldrarnir allan metnað sinn, ætlast til
langt of mikils af því, alt snýst um að vernda dýr-
gripinn, eiga helst ekkert á hættu. Einbirni er lífs-
nauðsyn að vera með öðrum börnum. Verður með
einhverju móti að sjá svo um, að það geti notið
holls félagslífs í hópi annara barna, t. d. bama
nágrannanna. Um fram alt má ekkert barn alast
upp eitt. Það má til að vera eins mikið og unt er
með öðrum börnum. Einungis í félagi barna getur
hugrekki barnsins náð alhliða þroska. Hugrekki
verður ræktað aðeins í reynd, því hugrekki er fé-
lagslegs eðlis. Hugrekki og samlyndi lærist ekki
nema af þeim, er sjálfir hafa það til að bera. Ef
oss auðnast að rækta vort eigið hugrekki getum
vér orðið næstu kynslóð einnig að liði til hins.