Lífið - 01.01.1936, Síða 41

lífjð
37
nokkrum þúsundum lifibrauð. Hversu mikið hér er
um að ræða, getur enginn maður haft glögga hug-
mynd um, meðan allar rannsóknir vantar. Hvorki
Alþingi né ríkisstjórnir hafa til þessa fundið ástæðu
til að verja svo miklu sem 10 krónum til slíkra rann-
sókna alment.
Annað ráðið er það, erfiðara viðfangs, en síst þýð-
ingarminna, að við förum smátt og smátt að breyta
hrávörunni í iðnvöru, áður en við seljum hana til út-
landa, — förum að selja útlendingum vinnu. í því
geta falist hagnaðarmöguleikar meiri en nokkurn
getur rent grun í.
Þegar útflutningsvörur okkar nægja ekki til
greiðslu á andvirði innfluttrar vöru, þá er um tvö
sjálfsögð úrræði að velja:
1. Að spara kaup á miður nauðsynlegum vörum.
Það getur gert nokkurn mun, en naumast mikinn.
2. Að framleiða iðnvörur i landinu, í stað þess að
sækja þær til útlanda. Það er bjargráðið, sem er
vissast og mest munar um. Og það er auðvelt að
framkvæma með efling iðnaðar í landinu.
Viðreisn iðnaðarins.
Ríkið hefir varið geysimiklu fé til eflingar land-
búnaðinum. Árangurinn er glæsilegur. Þrátt fyrir
Það, að fólki, sem stundar landbúnað, hefir fækk-
að stórkostlega, þá hefir afrakstur landbúnaðar-
ins aukist stórkostlega. Landbúnaðurinn hefir
áfram mikið og merkilegt hlutverk í þjóðarbú-
skapnum og ríkið hlýtur að styrkja hann eftir
niegni.