Sameiningin - 01.04.1960, Blaðsíða 7

Sameiningin
5
Herra SIGURBJÖRN EINARSSON, biskup:
Ávarp
Þegar ég kem hér fram til þess að flytja kveðjur og
óskir við þetta tækifæri, finn ég mjög vel, að mér hefir
hlotnazt ánægjulegt og virðulegt hlutskipti. Mér finnst
satt að segja, að það hljóti að vera og verða einn hinna
miklu viðburða í lífi mínu, þegar ég nú fæ að heilsa þingi
Hins evangelisk-lúterska kirkjufélags íslendinga í Vestur-
heimi á hátíðlegri stundu og vera rödd íslands við það
tækifæri.
Það gæti e. t. v. virzt nokkurt stórlæti að kveða svo að
orði, kynna sig sem rödd lands síns. En það er í þessu til-
felli blátt áfram staðreynd. Ég hef þá gleði að mega skoða
mig sem fulltrúa íslenzku þjóðkirkjunnar. Henni tilheyra
nær allir íbúar lands vors sem skírðir og fermdir með-
limir. Þó er að vísu langt frá því, að þjóðin sem heild standi
alltaf að baki henni, að rödd kirkjunnar sé rödd þjóðar-
innar og öfugt, að vilji og markmið kirkju og þjóðar fari
saman. Þessu fer sem sagt fjarri. En þegar ég stend í þess-
um sporum hér og inni það hlutverk af hendi, sem mér
er falið í dag, að tala við yður fyrir munn kirkju minnar
og tjá yður hlýhug, flytja yður bróðurlegt orð, má ég
treysta því, að ég tali einnig fyrir munn þjóðarinnar allr-
ar. Ég er hér kominn til þess að votta virðingu minningum
um sögu, sem hefir gerzt í heimsálfu, fjarlægri íslandi. En
enginn vakandi íslendingur er til, sem finnst sú saga koma
sér ekki við. Oss finnst hún vera hluti af vorri sögu, og
þótt margt sé við oss að athuga, íslendinga, þá verður því
ekki neitað, að vér viljum virða vora eigin sögu, geyma
hana vel og týna engu úr sjóði minninga vorra. Ég veit,
e.ð einstakir þættir í sögu íslenzku kirkjunnar í Vestur-
heimi eru langt frá því að vera eins þekktir af almenningi
á íslandi og æskilegt væri. Og hinn innri veigur og drif-
fjöður þeirrar sögu er mörgum hulinn, eins og kirkju-
sögunnar yfirleitt. En það sem íslenzkur almenningur veit