Sameiningin - 01.04.1960, Blaðsíða 18

16
Sameiningin
staðnæmdist það á hestunum um stund, karlar tóku ofan
höfuðföt og stutt bæn var beðin, þar sem Guð var beðinn
að varðveita þá, sem voru að leggja upp í ferð. Sama máli
gegndi um sjóferðabænina. Hún var beðin skömmu eftir
að ýtt var úr vör, það var einnig bæn um handleiðslu og
varðveizlu Guðs.
Ég hefi enga ástæðu til að halda, að þessi siður hafi ekki
flutzt með landnemunum íslenzku hingað vestur um haf.
Að minnsta kosti bendir áhugi þeirra á kirkjumálum til
þess, að svo hafi verið. Guðrækni og bænrækni fara að
öllu jafnaði saman.
Svo virðist vera, að með öld hraðans og síðar meir öld
atómsins, þá hafi þessi þáttur misst mikilvægi sitt meðal
íslenzkrar þjóðar beggja megin hafsins. Heimilisguðrækni
virðist hafa horfið með bættari samgönguháttum, bæna-
stundirnar hverfa úr lífi fólksins, þeim er í mesta lagi
haldið við á yfirborðslegan hátt með aðstoð útvarpsins. Ég
er viss um, að hér er ekki um að ræða staðbundið fyrir-
brigði meðal íslendinga einna, heldur mjög svo almennt
fyrirbrigði, sem með réttu mætti kalla fylgifisk þessarar
aldar. Ég hefi þó alls ekki leitað mér neinna upplýsinga um
þetta atriði meðal annarra þjóðabrota, heldur dreg laus-
lega ályktanir af.því, sem ég hefi séð í kring um mig.
Þó, áður en lengra er haldið í þessari grein, vil ég taka
það fram, að ég álít alls ekki að bænalíf íslendinga sé
steindautt. Slíkt væri hrein og bein fjarstæða. Dautt bæna-
líf er í rauninni hið sama og dauð trú. Ég minnist þess
til dæmis heiman að frá mér, þegar ég var barn, var okkur
börnunum öllum kennt að biðja, og við hvött til að halda
neista bænarinnar lifandi eftir því sem við urðum eldri,
þó að þar væru aldrei sameiginlegar guðræknis- og bænar-
stundir, sem öll fjölskyldan tók þátt í. Og þannig held ég
að það hafi verið með flest heimili, sem ég þekkti til á. Ég
minnist þess einnig, að oft var mér mikill styrkur af
bæninni í bernsku minni, ég á þar ekki við versin, sem
móðir mín kenndi mér, heldur barnslegt tal mitt við Guð,