Sameiningin - 01.04.1960, Blaðsíða 17

Sameiningin
15
Krists og stöndum staðfastir í boðun orðsins með ræðu
okkar, dagfari og öllum hæfileikum, þeim sem Guð hefir
gefið okkur, þá munum við ekki verða að gjalti þó svo
virðist sem syrti í álinn um stund.
En minnumst þess, að láta ekkert af þessu stíga okkur
til höfuðs, því að án gjafar Jesú erum við einskis megnugir.
Höldum því huganum við þetta eitt,r og látum það ekki
gleymast; ekki í kvöld, og ekki á morgun, ekki á öllu
hinu komandi ári. Tökum orð Páls postula til okkar og
gerum þau að leiðarsteini í hegðun okkar og framferði á
því ári: „Að endingu bræður, allt sem er satt, allt sem er
sómasamlegt, allt sem er rétt, allt sem er hreint, allt sem
er elskuvert, allt sem er gott afspurnar, hvað sem er dygð,
og hvað sem er lofsvert. Hugfestið það.“ (Filippí. 4:8). Amen.
Jón Bjarman:
Bænin — Brostinn hlekkur?
Bænin má aldrei bresta þig,
búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að Drottins náð.
Þannig kveður Hallgrímur Pétursson um bænina, og
þannig var hugarfar feðra okkar til þessa fyrirbrigðis, sem
bæn kallast. Á því leikur enginn vafi, að íslendingar á
19. öldinni voru bæði guðrækin og bænrækin þjóð. Heim-
ilisguðrækni í formi húslestursins var fastákveðinn þáttur
í daglegu lífi þjóðarinnar. Sama er að segja um bænir.
Börnin lærðu bænir við móðurkné, bæði „Faðir vor“, drott-
inlegu bænina, og aðrar, sem skapazt höfðu meðal þjóðar-
innar í gegn um aldir allt frá upphafi kristinnar trúar
á íslandi. Gott dæmi um íslenzka bænrækni voru ferða-
bænir og sjóferðabænir. Um það bil, sem fólk reið úr garði,,