Sameiningin - 01.03.1929, Blaðsíða 10

sig' meir og meir dreginn a'ð (þeirri trú, senr önnur eins krafta-
verk gæti leitt af sér í nútíðarlífi. Loks gerði hann opinbera
viðurkenningu þess að hann hefði tekið trú. Innan þriggja ára
stunduðu tólf hundruð af nenrendum skólans bibliunám af fráls-
um vilja.
Þetta varð byrjunin á starfi þessa nrerkilega nranns. AriS
1915 yfirgaf hann háskólann og ferðaðist ttnr Indland, Kóreu og
Japan með Sherwood Eddy. Árið 1916 var hann aftur í Ameríku
og flutti fyrirlestra við Hartford guðfræðaskólann. Frá 1917—
1919 var hann aftur í Asíu. Á þessunr árunr voru að skýrast í
huga hans grundvallaratriði þess kristilega starfs, sem honunr
fanst samtíðin þarfnast öllu öðru frenrur. Er það persónulegt
starf, sem miðar að því að vinna einstaklinga til fylgdar við
Krist. í bréfi frá þessari tíð farast honunr orð á þessa leið:
“Þessi grundvallarregla Jpersónulegt starf) er óaðskiljanlegur
hluti kristindónrsins og óhjákvænrilegt skilyrði fyrir franrför.
Eitt stór vandanrál samtíðarinnar er að persónusambönd hafa
tapast á öllum sviðum. I viðskiftalífinu, uppfræðslustarfi og allri
trúboðsviðleitni, þurfunr vér að snúa aftur að grundvallarreglu
Krists, sem ófrávíkjanlegri og ná sambandi við einstaklinga.
Þeir, senr vér þráum að vinna, þurfa að konrast í persónulegt sam-
band við hjarta þeirrar hreyfingar, senr á að snerta þá,—en hjarta
hverrar hreyfingar er mannssál brennandi af áhuga.”
Sú sannfæring festist í huga Buchmans að hvergi væri að
finna vanræktaðri eða óheppilegar ræktuð svið í kristilegu tilliti
í hinunr enskumælandi heinri en lærðu skólana og háskólana á
Englandi og í Anreríku. Einnig fann hann til þess að þar var
hinn æskilegasti efniviður í lífræna kristilega hreyfingu. Þar
var unr ungt, efnilegt og nrentað fólk að ræða. Fyrir allan þorra
þess var hin venjulega trúrækni einungis byrði, ef ekki jafnvel
leyfar af hindurvitnum, senr nrentað fólk leiðir hjá sér. Fyrir
honum vakti að ná til ]ress nreð persónulegunr áhrifunr. Til þess
hugkvænrdist honunr að nota mætti gestaboð þa u, er nefnast
“house parties.” Er hóp af fólki boðið að vera saman á heinrili
venjulegast yfir helgi. Slík sanrdvöl virtist honum nrundi opna
leið fyrir kristileg áhrif á einstaklinga.
Sumarið 1918 var fyrsta gestaboðið af þessu tagi í Kuling,
sunrardvalarstað í Kína. \Oru þar sanran unr hundrað kínversk-
ir og útlendir lcristnir nrenn i tvær vikur—trúboðar, prestar.
stjórnmálamenn, verzlunarmenn, læknar og fl. Áttu þeir samtal
hreinskilnislega unr það dýpsta í lífsreynslu sinni, könnuðust við