Sameiningin - 01.03.1929, Blaðsíða 28

yo
lagið í einingu, lika söngflokkinn. Orgelið leggur til samræmið. En
hversvegna taka svo margir, er ktrkju sœkja, ’svo lítinn eða engan
þátt í kirkjusöngnum? Þeir eru kaldir og ósnortnir. Sálmurinn eftir
prédikun er að jafnaSi 'bezt sunginn, því ræðan hefir vakið yl. Drungi
í hugsun og tilfinningu ekki ,sízt á sunnudagsmorgna, er mjög al-
gengur kvijli. Bezta lækningin er að taka öflugan þátt í að syngja
inngöngusálminn. Hlvílik hrifning niundi úr því verða bæði fyrir
einstaklinga og söfnuði, ef allir syngju tneð1 fullum rómi og krafti.
Guðsþjónustan er andlegt ibað. Ef þú vilt njóta áhrifa þess til fulls,
þá gef þig allan að því, sem fram fer, og tak þátt í söngnum af allri
orku.
Lýtt úr “Lutheran Herald” af K. K. Ó.
Starfsmál kirkjufélagsins
Á hverju kirkjuþingi voru eru gerðar ákvarðanir viðvíkjandi
starfi árið sem i hönd fer. Er svo starfiÖ fengið í hendur enr-
bættismönnum og starfsnefndum rnilli iþinga, og er ætlast tii að
þeir komi þvi í framkvæmd, sem ráðstafað hefir verið, og að þeir
safni nægilegu fé til að standa straum af þvi. Til þess að vel fari
þarf almenningur að fylgjast með þvi, sem verið er að gera, og
ljá því sinn stuðning. Og ef nógu almennur áhugi er fyrir mál-
um vorum, erum vér ekki einungis þess megnugir að koma því í
framkvæmd, sem vér erum að fást við, heldur miklu meira. Það
þarf því að vaka fyrir hjá hverjum söfnuði að koma því inn i
meðvitund allra, að þeirn tilheyra þessi mál, og ætti það að hvíla
bæði á kistilegum áhuga og félagslegri trygð. Það |>arf að vera
eins sjálfsögð skylda að sinna þessu eins og safnaðarstarfinu
heimafyrir.
Að það sé framför í þessa átt er eg ekki i nokkrum vafa um.
En það þarf að vera stöðug áframhaldandi framför. Prestar
og leiðtogar safnaðanna þurfa í tíma og ótíma að halda þessari
hugsun vakandi. Kristilegur áhugi þarf að fá framrás í starfi,
sem rniðar í kristilega átt. Og hver söfnuður þarf stöðugt að
eignast Ijósari meðvitund um að starf hans má e-kki samkvæmt
hugsjón kristninnar snúast einungis um hans heimastarf, þó þýð-
ingarmikið sé. Það gildir um söfnuði ekki siður en einstaklinga,
að þegar þeir eru óeigingjarnastir, græða þeir mest í kristilegu
tilliti.
í reyndinni á þetta að sýna sig í því að með hverju ári sé
söfnuðurinn fljótari til að leggja fram sinn fulla skerf til hvers
málefnis. Síðustu árin hefir þannig verið greinileg framför t. d.