Sameiningin - 01.03.1929, Blaðsíða 20

82
“Gott og vel,” sögöu þeir, “viö skulunn spyrja að því. Hvaö er
svariö?”
“Eg sé enga ástæðu til þess aö maður geti ekki komist til Eng-
lands án þess að fara á skipi eða loftfari, ef maður er nógu góður
að synda, bindur sér á bak nesti til ferðarinnar, er fær um að þola
hafrótið og er ekki rifinn í sig af hákörlum—en haldið' þið að hann
yrði langt á undan þeim, sem færu á skipi?” (Eauslega þýttj.
Síðan séra Valdimar Eylands tó.k að þjóna norskum söfnuði i
Makoti í Norður Dakota og þar í grendi urn miðbik ársins, sem leið,
hefir hann gefið út kristilegt smáblað fyrir söfnuði sína, er hann
nefnir The Lutheran Messenger. í blaðinu er skrá yfir guðsþjón-
ustur safnaðanna fyrir næsta miánuð og annað er viðkemur starf-
inu, fréttir og uppbyggilegt lesmál. Kemur þlaðið úf mánaðarlega.
Er frágangur allur hinn myndarlegasti og útgefandanum til sóma.
Vekur það sérstaka eftirtekt að ekki eru neinar aulýsingar í blaðinu
til inntekta.
Mrs. James J. Davis, kona verkamálaráðherrans í Washington
undir stjórn Coolidge, tilheyrir Luther Memorial Church þar í borg-
inni. Undir hennar forystu eru meðlimir Sameinuðu lútersku kirkj-
unnar (United Lutheran Church) í borginni að safna $100,000.00 í
sjóð til styrktar fyrirhuguðum kvennaskóla í Washington, sem ætlast
er til að hefja starf í septerriber 1930. S'kólinn á að vera ntenta-
skóli (collegej á kristilegum grundvelli. Meðal þeirra, er veitt hafa
fjárhagslegan stuðning, teljast Calvin Coolidge og Amdrew Mellon,
f j ármálaráðherra.
Eins og minst hefir verið á hér áður er hinn alkunni skóli, ]/al\
paraiso University, nú eign lúterskra manina, er tilheyra Missouri
sýnódunni. Er verið að safna $500,000.00 <til skólans innan vébanda
þess kirkjufélags, og er vel á veg komið.
—K. K. Ó■
Ljósgeish prestsms
Eftir P. B. Prior, Sidncy, N.S.W.
Sólirt :he,1ti geislaglóð simni inn um insta kirkjugluggann og skein
þvert yfir kirkjugólfið;—geislaflóð hennar lenti í fornum eikar-
(bekk, sem var auður, en sökum morgun sólarinnar fékk kirkjan á sig
alt annan 'blæ.
Prestinum fanst enin tilfinnanlegra hve fáir voru við kirkju, ó-
sjálfrátt sárnaði honum að svo fáir voru viðstaddir,—ekki nema tólf
til fjórtán manns, skipuðu sætin -hingað og þangað um kirkjuna.
Presturinn fann einkennilega sárt ti,l þess, hve fáskipuð kirkjan var.
Með mikilli fyrirhöfn, langri umhugsun og innilegri bæn hafði hann