Sameiningin - 01.01.1920, Blaðsíða 12

12
þeir að reyna, að Drottinn er með ‘þeim, og að ekkert sé þá að
óttast.
Nú er nýbyrjað ár. Oss er með öllu ókunnugt um, hvað
það muni bera í skauti sínu. Að baiki oss eru stríðsárin skelfi-
legu, m-eð öllum þeirra ömurlegu fyjgjum. Árið síða-sta, fyrsta
“friðar”-árið, ein fylgjan þeirra, eitthvert hið m-esta ókyrðar og
ærsla ár. Brak og brestir í allri mannfélags-byggingunni. Öll
bönd svo teygð og toguð, að búast mátti við að þau hrykkju þá
og þegar. Og ærslin öll frá árinu sækja eftir oss. Og ský
svart fram undan. það hylur sjónum örlög ársins. En, ef við
sjáum Guð í skýinu, þá birtir í því. pað verður þá að skýstólpa,
sem vísar veg. Og úr sikýinu er kallað til vor af Drotni:
Haldið óáfram óhræddir í nafni Drottins—inn í skýið!
Oss, lýð Drottins, ríður á því, að sjá Drottin, eins og hann
birtist oss í náðarmeðulunum, og þá að sjá hann ekki að eins í
gangi himinlhnattanna -og í dýrð þeirra, heldur líka í gangi við-
burðana -og táknum tímans, og sjá, að
“stendur sá við stjórnvölinn,
er stýrir öllu vel”,
og láta -ekki nein ský, hvað svört sem þau kunna að vera, skyggja
á hann fyrir oss, eða láta þau hylja hann og koma oss til að
gleyma honum; en sjá hann nálægan í dýrð náðar sinnar, í
veldi almættis hans og í órannsakanlegri dýpt speki hans.
Oss ríður á því líka, að heyra hann kalla til vor, og cicki láta
neinn skarkala eða ærsl vits eða óvits, dáleiða oss svo, að vér
daufheyrumst við því, sem hann vill við oss -tala. Oss ríður á
að -heyra -hann kalla oss, ekki að eins til samfélags við sig og
til að keppa áfram til fyrirheitna landsins; heldur líka heyra
hann kalla á oss til samvinnu við sig, -meðan vér erum hér, og
til þess að halda áfram með það verk, sem hann h-efir fengið oss
í hendur að vinna.
Við erum mint á og hvött til að halda fram og sækja áfram,
-en okki að stand-a í stað, og því síður að láta oss fara aftur, eða
vera á undan'haldi. Með Drotni er eklcert undanhald og engin
afturför. par sem hann er, er haldið áfram. Og þeir, s-em með
honum eru, halda áfram. En þar sem hann fær ekki að vera
með, er afturför. Og að vera ebki með honum, er að láta sér
fara af-tur. Ekkert það er -til, sem -bætt geti manninum það upp,
ef hann er ekki með Guði.
En margar tálmanir vilja verða á leið vorri og því til fyr-
irstöðu, að við höldum áfram. Saga ísraelsmanna minnir oss
greinilega á það. Vor eigin saga líka.
Óvinirnir að baki oss, syndir vorar, bæði hið illa, sem við
höfu-m ger-t, og hið góða, sem við áttum að gera, en vanræktum,
—þetta vill gera oss kjarklausa og duglausa til að halda áfram.
Svo og margt annað ilt, sem komið hefir fyrir. Eins lrka synd-
in, er situr lamandi í oss. En Guð segir: óttist ekki, lítið til