Sameiningin - 01.11.1923, Síða 3

anu'tnhigiu.
Mánaðarrit til stuffnings kirkju og lcristindómi íslendinga.
gejiff út af hinu ev. lút. kirkjufélagi fsl. i Vestrheimt
XXXVIII. árg. WINNIPEG, NOVEMBER, 1923. Nr. 11.
I kirkjuárs-byrjun.
Kirkjicárið byrjar œfinlega með fyrsta sunnudegi í
aðventu. Það ligcfur æfinlega hér um bil einn mánuður
á milli þessa fyrsta sunnudags, hins kirkjulega nýárs-
dags, og hins borgaralega nýársdags. Timinn, sem á
milli liggur, er siundum lítið eitt lengri, stundum lítið
eitt styttri. En yfir höfuð að tala getur millibilstimi
þessi talist heill mánuður. Svo það er þá auðsjáanlega
cetlast til þess, að allur lýðu/r kirkjunnar skuli ávaht vera
svona löngu á undan tímanum, þeim tíma, sem marhað-
ur er niður í heimsins almanaki, — heilum mánuði á und-
an tímanum. Eða, ef þetta var ekki upphaflega tilætl-
anin, þegar kirkjuárshugmyndin varð til endur fyrir
löngu í sögu kristninnar, þá vil eg sarnt, að við lítum svo
á þetta. Eg vil með öðrum orðum, að safnaðalýður vor
allur láiti þetta tvöfalda íímatals-fyrirkomidag jarteikna
fyrir sér þá lexiu hinnar kristilegu trúarspeki, sem brýn-
ir fyrir lærisveinum drottins þá heilögu skyldu, að standa
sí og æ ái verði og vaka yfir sjálfum sér, gjörvöllu lífi
sínu, vaka með Ijós hinnar guðlegu opinberunar í h'ónd-
um sér, vaka þannig, að þeir æfinlega sé ferðbúnir héð-
an burt úr tímanum inn í eiMfðina, búnir að ráðstafa
húsi sínu og hjarta sínu, live nær sem burtfararkallið\
kemur til þeirra, búnir þá að afljúka sínu æðsta ætlun-
arverki hér í timanum, fyrir fram gengnir inn í nyár
eiKfðarinnar, áður en það í raun og veru rennur upp
fyrir þeim. Þei-r menn allir, sem á þennan liátt vaka
yfir sjálfum sér. og út af þessari vöku eru á hUerri]
stundu ferðbúnir inn i eilífðina, verða þess vegna rétt